در زمان جوانی ،سال ها پیش

خیل انبوه بیسوادان می پیوستند . در این دهکده، نظیر هزاران ده دیگر در آذربایجان ، کردستان و دیگر مناطق غیر فارس نشین کشور، بر خلاف اصول دموکراتیک و انسانی، زبان فارسی ، زبان اجباری تدریس بود که هنوز هم هست. تحمیل زبان بیگانه، چه ستم آزار دهنده آشکاری! این ستمی را که در ایران تحت سلطه رژیم خودکامه جمهوری اسلامی، بر ملیونها کودک متعلق به ملت های غیر فارس روا داشته میشود، تنها کسانی میتوانند درک کنند که در معرض چنین زورگوئی قرار گرفته اند . در همان کلاس اول و دوم آن مدرسه که به نام یک شاعر فارسی گو نامیده میشد ، معلم مجبور بود نه تنها به زبان فارسی تدریس کند بلکه اگر میخواست عبارتی مشکل در کتاب درسی را به بجه ها توضیح دهد مجبور بود طبق مقررات اداری، از زبان فارسی استفاده کند . هم کتاب درسی و هم توضیح مطالب به زبان بیگانه ای بود که نه افراد خانواده شاگرد مدرسه آن را می فهمیدند و نه این زبان تحمیلی پس از آنکه کودک ، دبستان را ترک میگفت، دیگر به دردش میخورد . در ساعت های تدریس در مدرسه آن دهکده فراموش شده، گاهی این اندیشه سخت ناراحتم میکرد که با چه وضع ناهنجاری روبرو بودیم که شاگرد مدرسه ترک زبان بود ، معلم, ترک زبان بود ، اهالی ده همه ترک زبان بودند و سواد خواندن و نوشتن به زبان فارسی را نداشتند اما قوانین ضد انسانی حکومت از معلم ها میخواستند به زبانی تحمیلی، تدریس کنند!