فیدل کاسترو چیزی بالاتر از کمونیسم بود. فیدل فارغ التحصل دانشکده حقوق, بعد از فعالیت هایی چند در آمریکای لاتین برای مبارزه با بی عدالتی و جان بدر بردن از زندان در کوبا, به مکزیک رفت و با ۴۸ مبارز دیگر و قایقی قراضه, جهت مبارزه با دیکتاتور نوکر امریکا و برای آزادی به کوبا برگشت. با ۱۱ نفر باقیمانده از ۴۸ نفر جان بدر برده, به کوه های کوبا گریخت و از آنجا فاتحانه هاوانا را فتح کرد. کاسترو بیش از نیم قرن در برابر مقتدرترین امپریالیسم تاریخ که به کره و ویتنام و کامبوجیه و لائوس و کشورهای آمریکای مرکزی و گرنادا و پاناما و افغانستان و عراق و سومالی ولیبی و دیگر نقاط دنیا حمله کرده است, ایستادگی نمود, او از حمله نظامی خلیج خوک ها و ۶۰۰ مورد اقدام به قصد جان او به سلامت جست و با دست خالی در کوبا موجبات تحصیل و بهداشت و درمان مجانی و مسکن و غذا برای مستمندان فراهم نمود و با دست خالی به
فیدل کاسترو چیزی بالاتر از
فیدل کاسترو چیزی بالاتر از
peerooz
جنبش های رهایی بخش در کشورهای آفریقا و آمریکای لاتین کمک بسیار موثر نمود و الهام بخش جنبش های آزادی بخش در دنیا گردید. کاسترو فرد مقدس و امامزاده نبود ولی ۷۰ سال از ۹۰ سال عمر پر برکت خود را با از جان گذشتگی, صرف خدمت به خلق نمود بدون آنکه پشیزی جهت مصرف شخصی بیاندوزد. اکنون جای تاسف است کسانی که تمام عمر از روی مبل های راحت به تلویزیون خیره شده و یا با سفر های توریستی دنیا را دیده اند بر او ایراد بگیرند که باید چنین و چنان میکرد. کاسترو صرف نظر از مرام و مسلک او, نابغه ای بود که به قول شاعر شاید " مادر دهر نزاید چو تو دیگر پسری" و این مدعیان از جایگاه نرم و گرم خود " عرض خود میبرند و زحمت ما میدارند".