انسان بیمار افسرده ، غالبا

انسان بیمار افسرده ، غالبا سوگوار و ماتم زده است ،ودنبال مرده و حادثه و خون میگردد و در فراغ آنها شعر میگوید.
من فیلم و سخنان ایشان را که چند دقیقه در تلویزون گوناز دیدم از خود پرسیدم چرا میگذارند یک شخص غمگین داغان با چهره ای فروریخته برای بینندگان جوانتر ازخود این فرد، که دنبال زیبایی و شادی و امید هستند ، این چنین ناله و فغان و زاری و شکایت از دست روزگار و از شکست انقلاب مشروطه و وجود دشمنانی وهمی خیالی مانند فارس و ارمنی و ایرانی و روس، جلو دوربین ظاهر شود و اوقات زیبای بینندگان دیاسپورایی را تلخ ترکند ؟
بهترین کار این است که رسانه های اجتماعی سیاسی ،به بیماران روحی جسمی، تریبون مفتی ندهند چون اینها روزگار را برای دیگران تلخ تر میکنند .
افسردگان روانی نباز به نوعی رمانتیسم سیاه و تلخ برای آرامش روح بیمار خود دارند ولی ما مجبور نیستیم که بیننده رنج و درد آنان باشیم مخصوصا اگر از