جناب بی نام

« منه ده وئرمیشدی آتام» - « من گئدیرم حاقّا چاتام» که تنها با « آتام و چاتام» میخواهد غلط کاری - بی وزنی-« منه ده وئرمیشدی» را با « من گئدیرم حاقّا» به خورد خواننده بدهد. که در وزن ربطی به هم ندارند.
این غلط کاری تا آخر ادامه دارد و با کلمات پایانی مصرع ها رویش سرپوش گذاشته میشود.

مطلب از وزن آزاد بود ، مسئله فرق میکرد .
وقتی « نظم» در نوشته مطرح است لازم است آنرا هم نشان دهد.
و عدم آن « جعلی» بودن نوشته ست که هیچ ربطی به زبان شمال ندارد.
El bilir ki, sən mənimsən
Yurdum, yuvam, məskənimsən
Anam doğma vətənimsən
Ayrılarmı könül candan
Azərbaycan, Azərbaycan
این زبان شمال و زبان شاعر شمال است که ورغون نوشته.
زبان شمال با زبان جنوب عوضی گرفته نمیشود. این تفاوت حتی در شعر شهریار با شعر دیگر شاعران شمال نیز وجود دارد.
که « دو لهجه ی» متفاوت اند. نمیشود لهجه ی جنوب را به جای لهجه ی شمال قالب و جعل کرد.
لهجه ای که در نوشته ی « عبدل جعفر اف شاماخی» آمده لهجه ی جنوب است و نه شمال. که در کامنت قبلی مثالش را آوردم.
جاعلین حتی زحمت نکشیده اند که بدهند یک شخص اهل شمال مطلب را با لهجه ی خودش بنویسد. خیال میکنند
هر چه نوشتند میتوانند به نام شمال قالب کنند.
-اصطلاحات- طرز جمله بندی- چگونگی وزن- چگونگی لهجه- ووو مشخص کننده ی تفاوت بین زبان شمال و جنوب است.
گنجشک را به نام قناری نمیتوان قالب کرد- حتی با رنگ کردن آن. که البته اینجا زحمت رنگ کردن را نیز متحمل نشده اند.