- روشی را که شما در مورد

2- اینکه خوانندگان دنبال لُپ مطلب و یا به عباریتی دنبال لقمه ای آماده هستند که در کله و دهانشان گذاشته شود، بسیار خطرناک است که همین امر، ضعف دانستنیهای عمومی و مستند در همهء اقشار جامعهء ایرانی ناشی از همین قشری نگری و سیاه و سفید کردن موضوعات است. مقاله ای هست، فقط خبری و یا سیاسی، و یا تاریخی و یا باستان شناسی و سایر عرصه های دیگر است، متأسفانه در بسیار مواقع نوینسده مجبور میشود شمه ای از همهء این مطالب را در یک نوشتار جمع آوری کند.
3- اصولأ یک مقالهء خوب باید ضوابط و قوانین و مراحل مشخص مقاله نویسی را را رعایت کند، برای نمونه یک مقاله یه عنوان کلی دارد، یک پیشگفتار دارد، که بطور فشرده آغاز و میانه و پایان مقاله را در بر میگیرد، بعد از پیشگفتار به اصل مطلب میپردازد، این اصل مطلب خود چند فاز دارد، نویسنده باید شرایط کنونی (]ist - Zustand) را بشکافد، آسیب پذیری ها، نکات ضعف و قوت و علل آنها را بررسی کند، مرحله بعدی (Soll- Zustand) شرایط ایده آل مورد نظر و پیشنهاد است که این خود به چند زیر مجموعه تقسیم خواهد شد، و در فاز بعدی آینده نگری و نتیجه گیری از این مطلب است،
طبیعی است که در چنین نوشتارهای نمودارها و تصاویر به عنوان ابزار کمکی آورده میشود. تصاویری هست که تهیّه کنندهء اوّلی به حجم آن توجهی نکرده است، و دیگرانی که میخواهند از این تصوریر کمک بگیرند و استفاده کنند، هر تغییری را در آن دهند کیفیّت اولی را از دست خواهد دا. نمونه تصویر اوّلی در مقالهء بالا که خواستم حجم آنرا کم کنم و نشد.

4- جای خودستایی و مبالغه نیست، ولی با ید گفت که بعضی از این مقالات برای بالا بردن و باز کردن بینش بعضی از افراد و خوانندگان است که خود خوانندگان بارها برای من نوشته اند. از این گذشته ایران ما در عصر روشنگری و رفرماسیون حقیقی است، بنا بر این علیرغم تلاش بسیار من مقالات کمی طولانی میشوند.

5- اینکه شما بر این دیدگاه هستید که جوهر مقالات من فقط کوبیدن مردمان تُرک و عرب هست، اشتباهی بس بزرگ است، متأسفانه من این برداشت را از شما کردم که شما اهل مطالعه و پیگیری حقیقی مطالب نیستید، و دنبال نوشته های قشری و پوپولیستی هستید. من حجم سایت ایران گلوبال را هرگز به اندازهء هم تباران شما که شبانه روز چند خواب پوپولیستی و قشری می بینند و آنرا به عنوان مقاله در سایت میگذارند اشغال نمی کنم.

6- از همهء اینها گذشته شما فکر میکنید که ما کار و زندگی و خانواده نداریم و بفکر رفاه و آسایس و تندرستی خود نیستیم و فقط حرفهء ما نوشتن مقالات طولانی است. کسانیکه دستی بر آتش دارند میدانند که نوشتن هر مقاله ای چقدر زحمت و وقت تلف میکند، چقدر از هر لحاظ در زندگی شخصی فرد مزاحمت و خلاء ایجاد میکند.آنهم چنین مقالاتی که اعصاب خردکُنی است و برخلاف میل باطنی من میباشند.