جناب

....حزب توده تکرار سیاست پیشه وری یعنی پیروی از سیاست شوروی بود و باز هم خرابکاری در جنبش کارگری بطر اخص و همچنین در میان جنبش  دمکراتیک مردم ایران بطور عام . سوم دهه 40 شمسی است که دوران نوینی از جنبش کمونیستی ایران محسوب میشود و این دوره را باید دوره اتوپیستی نامید. چپ در دهه 40 شمسی با نسل جوانی روبرو است با ویژگی‌های رومانتیک عصیان گر که عمده آبشخور نظرات شان و الگوی پراتیک شان جنبش های چریکى کوبا و الجزایر بود و تعمیم مکانیکی آن تجربیات به ایران بدون درک روشنی از استراتژی جنگ های توده‌ای و شرایط ویژه هر کشور که جنگ توده‌ای در آن جریان داشته است.تکیه کردن به تجربیات مبارزات کشورهای دیگر یعنی اینکه مردم ایران از نظر تجزیه مبارزاتی عقیم است چنین ملت فشلی بنا به چه عاملی باید تجربیات مردمان کشورهای دیگر را به کار ببندد. در ارتباط با تجربه جنگ مسلحانه چریک‌ها به گفته لنین توده ها با انگشت به بینی نظاره گر "قهرمانی های پیشاهنگ " بودند. 
دوران نوین جنبش کمونیستی دهه 40 ایران که  احمدزاده و پویان آنرا خلق کردند و  وجه مشخصه آن حماسه گرایی رمانتیک بود  چیزی نبود جز کپی برداری نظریات سوابودا. این خطاب انگلس به بلانکیستها  که گفته بود " چه سادلوحی کودکانه ای است که انسان ناشکیبایی خود را استدلال تئوریک جلوه گر سازد ".  مشخصه گروه های چریکى بود آنها درک نکرده بودند که انقلاب یک ضرورت تاریخی است و خارج از اراده چند دانشجوی عصیان گر. چریک‌های فدائی رویزیونیسم راست حزب توده را با رویزیونیسم چپ پاسخ دادند. و اما فروپاشی "چپ ایران " در دهه 60 با در نظر گرفتن عامل سرکوب از نظر ساختاری با آنکه اساس نظریه مارکسیسم سازماندهی طبقه کارگر استوار است اما مارکسیست های ایرانی در این مورد نتوانستند به ایجاد رابطه‌ای ارگانیک و جلب توده کارگر دست یابند. و دوم دلیل ساختاری مبتلا بودن " چپ ایران " به استالینیسم هست که هیچ پایبندی به دمکراسی نه داشتند و نه دارند. تصفیه های خونین درون تشکیلات نشان از مناسبات غیره دمکراتیک بود. نقض حقوق شهروندی وابستگان دولت گذشته و اعدام های فله‌ای آنها که همراه بود با  رضایت چپ از دیگر پرسشهای تاریخی است که "کمونیستهای ایرانی " باید پاسخگوی آن باشند.