به کاربر گرامی،...سازاخ...در

2- فرزندان من از فرزندان هیچ کسی بهتر و برتر نیستند، آنها اینطوری تربیّت شده اند که انسانها را بر اساس منش اجتماعی و فرهنگی و خلاقیّت ها و بر میزان معنویّت و اخلاقی آنها بشناسند نه بر اساس نژاد و رنگ پوست و نه بر بیناد زبانی و جغرافیایی. آنها چون در آلمان بدنیا آمده اند و تابعیّت آلمانی دارند. طبق قانون این کشور و هر کشور دیگر وظیفه فرزندان ماست که قبل از هر زبان دیگر بر زبان آلمانی مسلط شوند بنا بر این زبان مادری آنها در این کشور در واقع آلمانی است. در بین دوستان آنها از فرزندان مهاجرین تُرک در آلمان هم هستند، همچنانکه خود من دوستان تُرک دارم.
وظیفه فرزندان تُرک آذری در ایران هم یادگیری زبان فارسی مقدم است، امّا یادگیری زبان مادری هم حق آنهاست. که در صورت فراهم بودن امکانات باید عملی شود.

3- هر گاه کسی ادعا کند که با زور در ایران نگهداشته میشود و بر ایشان ظلم و ستم سیاسی و اقتصادی روا داشته شده است و راه تجزیه طلبی و بهم زدن امنیّت عمومی و ملّی را در پیش میگیرد، و عامل بیگانگان میشود، در همهء کشورها از جمله ایران طبق قوانین کشوری و بین المللی تحت پیگرد قانونی قرار میگیرد. اگر در ایران میماند باید تابع قانون باشد، اگر اغتشاش و فروپاشی هما بهتر که به سرزمین گذشتگانش برگردد و یا به کشور دیگر مهاجرت کند، چنانکه ما اکنون کرده ایم.

4- از شما چه پنهان، متأسفانه بازماندگان و یا پیروان نازیسیم و هم آنهایی که در دادگاه نورنبرگ محاکمه شدند، اکنون دشمن سرسخت مردمان تُرک مهاجر به آلمان هستند. به عبارتی دیگر همان مشکلاتی را که ایرانیان با پان ترکیسم و پان عربیسم در منطقه و ایران داریم، آلمانی ها با تُرک ها و با اسلامگرایان بویژه اعراب دارند، جوانان اعراب کشورهای شمال آفریقا بودند که در جشن سال گذشته به هزاران زن و دختر آلمانی حمله کردند. نوشتارهای من از منبع و ادبیّات و تاریخ نکگاری آلمانی است، پس دادگاه نورنبرگ اوّل باید نویسندگان و مورخین و سیاست مداران خودش را اوّل دادگاهی کند و بعد سراغ من آیند. کاربر گرامی... سازاج... من از هیچ دادگاهی ترس و باکی ندارم.

5- در پایان اگر نظر شخصی من را بخواهید، می گویم فرزندان شما و من، بجای آموختن زبان تُرکی و فارسی باید زبان انگلیسی و زبانهای زندهء دیگر دنیا از جمله آلمانی و فرانسوی که از طریق آنها دسترسی مستقیم به منابع علمی امروز بدون کمبود و نواقص در امر ترجمه و یا سانسور هست را بیاموزند،

هر دو زبان فارسی و تُرکی ظرفیّت گسترش و هضم واژه های تکنولوژی و رشد سریع دانش در همهء عرصه روزافزون و سیّال را ندارد. زبان فارسی بناچار زبان رسمی کشور بوده و هست، امّا اگر زمانی رشد زبان انگلیسی چنان گسترش یافته باشد که به زبان رسمی تبدیل شود میتواند جای زبان فارسی را به عنوان زبان رسمی بگیرد.