تراکتورسازی و مرگ

در جامعه‌ای که شعارِ مرگ بر کُرد و مرگ بر فارس و مرگ بر عرب سر‌داده می‌شود، باید پرسید: روشنفکران آن جامعه دقیقا چه کرده‌اند؟ کجا هستند؟ تغییرِ فازِ «حق‌خواهی» به «دیگرستیزی» یک سقوطِ هولناک و مرگبار است. در ایران، مردمانی هستند که از نظرِ حقوقی به مراتب وضعیتِ ناگوارتری از ترک‌ها دارند. بلوچ‌ها و کردها را می شناسیم. اما حتی گفتمان های واگرایانه‌ آنها، هرچه باشد، به ندرت دیگرستیزانه و راسیستی و با محورتِ مرگِ جمعیِ دیگری است. ناسیونالیسمِ افراطی ترک در ایران، مجهز به نرم افزارهایی است که مولدِ اصطکاک و جنگ و جدال است. تنها لحظه‌ای به این فکر کنید که اگر از نظر سخت‌افزاری و از نظرِ موقعیت سیاسی، دستشان بازتر باشد، چه اتفاقی می‌افتد. اگر بتوانند آن مشق‌ها و آن شعارها را عملی کنند. فاشیست ها در این مهارت دارند که چطور از موضع «حق» و با تظاهر به اینکه «در خطر هستند»، دست به بی‌رحمانه‌ترین قتل‌عام ها بزنند. ناسیونالیسمِ نابالغِ ترک در ایران، هیچ مدل و فانتزی و ایده ای برای همزیستی مسالمت آمیز ندارد. چیزی غیر از «مرگ و تهدید و خط و نشان کشیدن» عرضه نکرده است. تمامِ دغدغه‌اش این است که چطور می‌تواند «اراضی» بیشتری به دست بیاورد و «دیگری» های کمتری را به «قلمرو» خیالی/واقعی خودش راه دهد. آذربایجان، چرا به جای نمادِ دیگرستیزی، به نمادِ برابری طلبی و اصرار بر همزیستی عادلانه مبدل نشود؟ لیاقتِ آ‌ذربایجان، به مراتب بیشتر از آن است که حاملانِ مرگ و گفتمان‌های تهی از وجدان، بخواهند نمایندگی‌اش کنند. گوش‌هایمان به شنیدنِ نوای آنانی محتاج است که بانگِ آزادی و زندگی سرمی‌دهند. آنانی که اگر دیر بجنبند، از سوی فاشیست‌ها بلعیده خواهند شد. *طبیعی و بدیهی است که این نقد شاملِ همه طرفدارانِ تراکتورسازی نمی شود. * فروکاستنِ آذربایجان به طیفِ فاشیست، خود یک نظریه فاشیستی است.
نوشته: سامان رسولپور