چپ ایران

سیاست آلترناتیو میتواند با رد همه ی جناحهای حکومتی، در جهت تحقق خواسته های اساسی سه نیروی اصلی جامعه ، که ذکر شد، از راه تغییر کل نظام حاکم ، و سازمان یابی نیرو ها ، تدوین و پیش برده شود.
در این میان برای تحقق خواسته های «زحمتکشان و ستمدیدگان» در جهت « دموکراتیسم -سوسیالیسم» چپ دموکرات « فاقد استراتژی و تاکتیک» درست است.
این چپ عملا به یک « چپ اصلاح طلب» تبدیل شده و « فاقد برنامه ی تغییر انقلابی» ست.
چپ دموکرات موجود انقلاب طلب نیست، بل اصلاح طلب است. و مشکل اش نیز اینجاست.

- بخشی از چپ ناسیونالیست-سوسیالیست موجود هم، کپی چپ « ناسیونالیست -سوسیالیست روس» است و در جنبش چپ ایران سابقه ی صد ساله دارد.
بخش دیگر نیز ، در میان ملیتها، به درجاتی،عملا گرفتار ایده لوژی « ناسیونال- سوسیالیسم» هیتلریست.
--
اینها خاصه های جنبشهای جوامع کلنگی ست و از این زاویه نیز طبیعی ست.
بنابرین سرنوشت این جوامع را معمولا غولهای جهانی با پروژه ی خود تعیین میکنند و نه نیرو های
« اصلاح - انقلاب طلب» داخلی دموکرات -سوسیالیست، که نیروی قلیلی دارند. و سیاست انقلابی تغیبر پیش می برند-البته اگر استعداد تنظیم چنین استراتژی را داشته باشند، که خود جای سئوال است.

چپ ایران درتایخ خود نه تنها عمدتا شونیست بود، بل « نافی اصلاح طلبی» نیز بود. اکنون چسبیده به اطلاح طلبی - یا کارکاتوری از آن، و عملا برنامه و سیاستی برای « انقلاب طلبی واقعی» ندارد. آنچه دارد و میکند تنها « خیالات انقلاب طلبی»ست. او فاقد برنامه برای انقلاب است. و مشکل و مسئله هم اینجاست.