آقای آتاش،

و آنجا حوادثی فراموش ناشدنی روی داده است. اما از نوع آنچه که در یوگسلاوی به وقوع پیوست اتفاق نیافتاده است. دولت مرکزی ایران ابزار سرکوب مردم ایران بوده است. درگیری میان خلقها در تاریخ جدید گزارش نشده است. البت تنش هایی در بخش های از آزربایجان میان کردها و ترکها بروز کرده است که نتایج شومی از خود برجای گذاشته است. اما اگر بخواهیم به آینده نظر داشته باشیم و اگر به جنبش های سیاسی به سعادت ملتها خود می اندیشند، بایستی شرایطی فراهم آورند که عنصر همبستگی میان خلقها قوت و قدرت بیشتر بگیرد. در واقع این کره خاکی خانه همه انسانها و بشریت است. مرزهای سیاسی درواقع نتیجه فعل انفعالات سیاه در تاریخ است. نتیجه قدرتمداری انسان در زمین است. بنابراین هر جنبش دمکراتیک باید برای همبستگی خلقها از خود مایه بگذارد و برای آن تلاش کند.
هر جنبشی باید که بتواند در عین حفظ توازن با دیگر جنبش ها به همبستگی میان این جنبش وقت صرف کند. بنابراین مناسبات تاریخی و نزدیک این خلقها میتوان پلی برای ارتباط و برپایی یک نظم دمکراتیک و مداخله عادلانه همه طرفین در شکل گیری یک دولت دمکراتیک باشد. این راهی است که باید رفته شود… غیر از این راه به چاه میبرد…