آریستوتل، فیلسوف یونانی، قرن ها پیش چنین هشدار داد که: اگر با استبداد به طور ریشه ای مبارزه نشود، در قالب تازه ای نیز برخواهد آورد.
تاریخ به وضوح شاهد آن است. در اینجا لازم می بینم به مهد تفکرات انقلابی اشاره ای داشته باشم؛ فرانسه( ژاکوپن ها و ناپلئون) و البته روسیه بلشویک ها، کوبا فیدل کاسترو، برمه...
ژاکوپن ها، حزب نیرومند دوره ی انقلاب فرانسه بودند که بسیار تندرو محسوب می شدند. ژاکوپن ها به رغم موفقیت شان در غلبه بر نظام سلطنت، یک نظام دیکتاتوری آکنده از رعب و وحشت به وجود آوردند. ناپلئون نیز با هدف کنار زدن این نظام دیکتاتوری روی کار آمد، اما خودش به دیکتاتوری گرایش یافت.
در واقع فروپاشی یک رژیم سرکوبگر صرفا فرصتی در اختیار پاره ای افراد و گروه ها قرار می دهد تا قدم به جلو بگذارند و یک نظام دیکتاتوری تازه برقرار کنند.
انگیزه های این افراد و گروه ها برای غضب قدرت، طیف گسترده ای را
در بسیاری موارد رژیم جدید به مراتب بی رحم تر و تمامیت گرانتر از رژیم قبلی است.
شما سخن از توده( مردم) به میان آوردید. لازم می بینم این سخن لنین را در اینجا بیاورم: مردم همیشه قربانی نا آگاه فریب و خودفریبی بوده اند و خواهند بود. مگر زمانی که یاد بگیرند که در پشت هر جمله اخلاقی، منافع یکی از طبقه ها پنهان شده است.
ما با نوعی فاشیست اسلامگرا در ایران مواجه هستیم که ریشه در باورهای ملت دارد، ریشه کنی رژیم کنونی در صورتی انجام خواهد پذیرفت که باورهای عوام به قول شما و به تعبیر من، توده مردم تغییر کند و این عملی نخواهد شد مگر زمانیکه ملت ایران به این باور سیاسی برسند که دین و سیاست دو مقوله منفک هستند که در یک جایگاه نمی گنجند( رنسانس)
لازم می بینم فرمول را در اینجا ذکر کنم:
دولت= زور+ هژمونی
دیکتاتوری= قوه قهریه+وفاق