چند مسئله را لازم است با استقلال نسبی شان در نظر گیریم و به خاطر ارتباط شان با دبگر مسایل استقلال آنها را عملا حذف نکنیم که برخورد با آنها خطای بزرگ و فاجعه پیش میاورد:
1- استبداد در جامعه 2- آگاهی به منافع طبقاتی و عموم بشری 3- عدم آگاهی به منافع یا عوام بودگی( پوپولیسم)، 4- قدرت .
در میان این چهار عنصر «پوپولیسم و قدرت» ، صبر نمی کنند و در هوا نمیمانند که «افکار و خصایل استبدادی» در جامعه شکست بخورند و همینطور زحمتکشان به آگاهی طبقاتی برسند و تبعیض دیدگان خصایل مترقی بیابند.
عملا بدون دستیابی به اینها جرقه ی خیزش رخ میدهد و عوام هجوم می برند برای کسب قدرت.
اینجا «نیروی مترقی سازمان یافته و اتحاد و ائتلاف ایجاد کرده» آمادگی جهت کنترول و هدایت همین عوام را داشته باشد، میتواند گامهای مثبتی بردارد. در غیر این صورت عوام را راست ارتجاعی هدایت خواهد کرد.
تنها بخش کوچکی از مردم جامعه می توانند به آگاهی به منافع واقعی و خصایل دموکراتیک دست یابند. اینان نقش تعیین کننده ای در قدرت گیری و تغییر ندارند مگر اینکه در جایگاه « هدایت گران» قرار گرفته باشند. و هدف این است که با اتحادها و ائتلافها این بخش کوچک به جایگاه رهبری توجه عمیق بکند.
مثل گذشته در اندیشه « آگاهی و تشکل اگثریت» خواب نرود که قدرت را سیل راست ببرد.
با بسیاری از نظریات شما موافقم.
متاسفانه این بخش کوچک آگاه و مترقی(دموکرات و سوسیالیست) فاقد تجربه ی اتحادهاست. که در مقاله آمده است. و مشکل مهم نیز همین است.
افسوس که تجربه تاریخی اتحاد ها کتاب تاریخ نیست با یکبار خواندن بر آن مسلط شد.
این نقص تئوریک نیست بل پراتیک تاریخی است.ولی بهر حال اقدام به این پراتیک ها ضروری ست.
قبل از خیزش و هنگام خیزش نیروی مترقی با عوام سرو کار دارد و نه با غیر عوام.
لازم است مسئله «عوام و قدرت گیری» را برای خود حل کند.
متاسفانه هنوز در باغ نیست.