در کشورهای استبداد زده قرون ، مانند امپراطوری عثمانی ، یوگوسلاوی سابق ، شوروی سابق ،سوریه فعلی ، ایران فعلی ، عراق فعلی و.... نه دموکراسی تمرین شده بود و نه نشانه هایی از رشد یافتگی سیاسی وجود داشت و هنوز هم وجود ندارد و همچنین بدلایل ریز و درشت دیگر تقسیم آنها به کشورهای کوچکتر نیز برای مردم آنها نه دموکراسی به ارمغان آورد نه استقلال سیاسی به معنای واقعی . اما آنچه که محرز شد این بود که کوچکتر شدن ابعاد جمعیتی سرزمینی و اقتصادی از آنها کشورهایی درست کرد که براحتی توسط قدرت های هژمون جهانی و حتی منطقه ای به بازی گرفته می شوند یا تحت فشار قرار می گیرند یا منافع مردمشان مورد غارت و چپاول واقع می شود و به دلیل همین ضعف ها زمینه های خیانت در بین بسیاری از آنانی که عرق قومگرایی و ناسیونالیستی دو آتشه داشته اند رشد کرده و خائن به آرمانهایشان آنقدر زیاد می شود که حتی با یکدیگر مسابقه می گذارند.
در کشورهای استبداد زده قرون ،
در کشورهای استبداد زده قرون ،
Anonymous
شاید روزی نباشد که حاکمان کشورهای عربی کوچک حاشیه خلیج فارس از ترس دشمن (همسایه) بر خود نلرزیده باشند. و بخاطر همین ترس مبالغ هنگفت از منابع خود را اجبارا در کشورهایی با نقش بادیگارد و قلدر هزینه کرده اند . شاید اشغال کویت ابتدا توسط صدام و بعد توسط آمریکا نمونه خوبی باشد. البته این بمعنی پذیرش جنایات و ظلم از طرف حاکمیت نیست بلکه آزادی واقعی چاره ای دیگر می طلبد. بعلاوه مگر فقط کردها یا ترک ها یا اهل سنت در ایران تحت فشار و سرکوب قرار دارند. در اقتصاد سیاسی نهایتا کشورهای دارای ابعاد اقتصادی جمعیتی و سرزمینی بزرگتر برای بقیه تصمیم می گیرند و جهان به بلوک های قدرت معدود تقسیم شده است لذا کوچکتر شدن ابعاد کشورها جز آینده شوم برایشان نتیجه ای نخواهد داشت چین در حرکت بسمت آزادی تا آنجا درست حرکت کرد که علیرغم حاکمیت سوسیالیسم سرکوبگر ، اقتصاد آزاد را حاکم کرد ولی توقف در این مرحله بدون نهادینه سازی سازمانهای مردم نهاد و اعطای آزادی های اجتماعی و سیاسی کشور چین را آبستن حوادثی خواهد کرد که وقایع میدان تیانن من را دنبال خواهد کرد.