چند اشاره مختصر:
1- باشور کردستان 40 سال سنگر اپوزیسیون سرنگون طلب بود. پس از سرنگونی حکومت پان عربیستی صدام حسین، از لحاظ سیاسی و اجتماعی رشد زیادی داشته و گام های بزرگی در جهت ایجاد مناسبات دمکراتیک برداشته شد.
2-ایراد گرفته شده که "بند کردن الکی به یگانه حکومتهای مقتدر منطقه یعنی ایران و ترکیه" نادرست است. من عربستان را هم اضافه می کنم و "بند کردن" به آنها از پیش شرط های استقرار آزادی، لائیسیته و دمکراسی در منطقه می باشد. این قدرت های ارتجاعی مانع ازادی، رفا و پیشرفت باشندگان کشورهای خاورمیانه بوده و آزادیخواهان هر کشوری موظف اند ارتجاع خودی را به زباله دان تاریخ بفرستند.
3-مسئله کرد ریشه در تاریخی چند هزار ساله دارد. نه به آسانی از معادلات خاورمیانه حذف میشود و نه امکان سرکوب آن وجود دارد. پیکاری آزادیخواهانه کردها با افت خیز به پیش میرود و در طول زمان ابدیده تر میشود.
4-مسئله کرد و کردستان با هیچ جای دنیا قابل قیاس نیست. سرزمینی با پیشینه تاریخی شفاف، اشغال شده و آنرا بین سه کشور تقسیم کردند. سیاست ما باید ناظر بر تغییر توازان قوا در منطقه باشد؛
آنگونه که حق به حق دار برسد و قیچی دم فاشیست های فزون طلب و استقرار صلح، ازادی و سکولار دمکراسی میسر گردد.