بامسی گرامی، از لابلایِ واژه

بامسی گرامی، از لابلایِ واژه های یادداشتِ نظرت احساس می کنم، دلی پر از درد و مالامال از کینه داری. نمیدانم، شاید هم، برای کینه هایت دلایلی موجه داشته باشی. ولی با اینهمه یقین دارم، که دلهایِ مالامال از کینه در هیچ جایی از زمین، و در هیچ گوشه ای از تاریخ بشر نتوانسته اند «... حاکمیت قانون...» را مجری سازند.

حال می خواهم از شما بپرسم؛ این چگونه قانونی است، که به شما اجازه می دهد، که جایِ اندیشه و نوشته هایِ مخالفینت را در «...سطل اشغالی...» بخواهی؟

وکیل مدافع زنده یاد درویشیان نیستم، اما گمان می کنم، شما داستانهای ایشان را نخوانده ای. چه اگر داستانهایِ ایشان را خوانده بودی، خود به عیان می دیدی که او در داستانهایش به دنبالِ برتری دادن قومی بر دیگر اقوامِ ایرانی نیست. او در داستانهایش در باره ی دردها و رنجهایِ زحمتکشانِ شهری و روستایی می نویسد.