با نگاهی مثبت به تلاش های این بخش از جامعه بزرگ ایران برای رسیدن به حقوق بشر و دمکراسی نقیصه اصلی متون منتشر شده همان روشن نبودن موضوع « سلطنت یا جمهوری» است. به باور نگارنده , عدم موضعگیری این بخش از اپوزیسیون جمهوری اسلامی در این رابطه , بخوبی گویای نبود اهداف « استراتژیک » در این جمع است. براین منطق نیز از هم اکنون می توان پیش بینی نمود که ایضا بخش هایی از جمهوری اسلامی که اکنون به هر دلیلی به حاشیه حاکمیت رانده شده , اما سابقه سیاهی در زمینه سرکوب و اعمال خشونت و جنگ افروزی در میهن امان دارند, در این آلترناتیو فرضی میدان بازی و مشارکت دارند.همچنین روشن نبودن این نکته که کدام جناح از « حزب دمکرات کردستان » دراین شورا حضور دارد. حذف نام « ایران » از این حزب , برای بسیاری با ابهامات و انتقادات اصولی همراه می باشد. لذا جا دارد تا دوستان دراین رابطه روشنگری نموده و با کشیدن مرزهای ملی
سومین نقیصه همان موضوع تجربه شده در کشورهای همسایه بنام « فدرال» یا همان فدرالیسم است که اکنون به بلای جان احاد مختلف آنان تبدیل شده است. فدرالیسم در این مرحله به معنای دادن چک سفید به جریانت تجزیه طلب است که ابشخور و حافظ منابع بیگانگان می باشند. نگاهی به عراق و بحران حاکمیت در این کشورپاسخ به این ادعا است. براین اساس میدان برای سیاست های مداخله جویانه ارتجاع و استعمار باز شده و در نهایت راه به تشکیل انواع و اقسام حکومت های محلی , نیروهای شبه نظامی و دوایرموازی می برد.
به موازات تمامی نکات ذکر شده , برخوانند معلوم نیست که به چه دلیل و با چه هدفی سخنی از حاکمیت ملی به میان نیامده است. آیا این امر عامدانه بوده و یا نویسندگان منشور به دلیل کم اطلاعی از چنین موضوع مهمی که در تقابل کامل با حاکمیت ولی فقیه میباشد , آن را از قلم انداخته اند.