استوارت میل و کارل پوپر به واقع درد انسان داشتند اولی چنان در دفاع از کارگران پیش رفت که سوسیال لیبرالیسم از میراث او میباشد. کارل پوپر فیلسوف بزرگ علم با اینکه با هموطن خود هایک بسیار دوستی داشت اما تفکرات نیولیبرالیستی او را در مبحث اقتصاد بازار آزاد و حمایت بی چون و چرا از سرمایه داری زیر تیغ انتقاد خود قرار داد. این است که او را نزد بسیاری از آزادی خواهان و لیبرالها محبوب نموده است. (البته بعضی از لیبرالهای تندرو در ایران نظرات لیبرالیستی او را قبول داشته اما تفکرات اقتصادی او را رد میکنند و بجایش گرایش به نظرات نئولیبرالیستی هایک دارند)
به هر روی در دمکراسی لیبرال مهم این نیست چه کسی حکومت میکند بلکه مهم ماهیت حکومتی است که قرار است اساس جامعه را بدست بگیرد. در دمکراسی لیبرال دولت (حداقلی) بر عکس دولتهای تمامیت گرا (حداکثری) تمام قدرت را
قبضه نمیکند بلکه قسمتی مهم از قدرت
آنسان که فاشیسم از دل دمکراسی وایمار حیات انسان را به چالش کشید.
بجای خدا و اولی الامر ! فردیت و اومانیسم مبنای دمکراسی لیبرال میباشد پس مردم ممکن است در این سیستم انتخابی غلط انجام دهند اما لیبرال دمکراسی این انعطاف پذیری را دارد که حد اکثر در فاصله 4 سال اشتباهات انجام شده را جبران کنند. همانطور که میبینیم دمکراسی لیبرال در آمریکا چنان قوی است که فاشیستها و نژادپرستانی چون ترامپ را در خود خواهد بلعید. شاید جناب ترامپ نتواند 4 سال ریاست خود را تمام کند.
براستی هیچ دمکراسی بدون رعایت موازین لیبرالیستی استوار نخواهد ماند.
بخاطر جو سانسوری که در ایران گلوبال وجود دارد بنده کامنت خود را همینجا پایان میدهم.