هموطن عزیز آقای محمدرضا لوایی، ضمن سلام و درود حضور محترم شما، باید هم اول بنویسم؛ که نمی شناختمت، اما حال از طریق نامه ای که نشر دادی، میشناسمت، و یقین دارم، که شما هم یکی مثل همه یِ "ما" هستی.
از آخر نامه ات می آغازم، نوشته ای؛ "با احترام"، در پاسخت می نویسم، احترامت رویِ چشم. و کاش قدری از ارزش احترامی، که شما در این دو واژه یِ "با احترام" عرضه کرده ای را، گردانندگان، مقاله نویسان و نظردهندگان این نشریه ی محترم اینترنتی هم درک می کردند. و بی احترامی به دیگران و سانسور یا ممیزی دیگران را، هم معنا با احترام و اعلام نظر نمی گرفتند.
وقتی با هوشیاریی مهربانانه می نویسی؛ "نتوانستم مواظب خويش باشم، كه شاعرانه بودم" آرزو می کنم، که ایکاش میتوانستی از لحظه یِ حال تصمیم بگیری، قبل از مواظبت از دیگران، مواظب خود باشی. و لذا کاش "شرح جزئيات را به زمان و مكانی دیگر وا نگذاشته" و آن را می نوشتی،
آقای لوایی وقتی می نویسی؛ "وطن و زبان و رهايى". آرزو می کنم که ایکاش بااینکه این واژه ها برایت محترم و شاید مقدس هم باشند، اما امروز می توانستی فقط به "محمدرضا لوایی و سلامتش" بیندیشی.
وطنمان ایران؛ با اینکه در جرگه یِ پیشرفته ترین کشورهای جهان قرار ندارد، اما در پسِ هر حمله ای، حمله یِ اسکندر مقدونی، اسلام، مغول، تیمور، ترکان عثمانی، هجمه یِ استبداد هایِ قجر، پهلوی، خمینی و خامنه ای باز هم ذاتِ خود را، که همانا مردم و انسان دوستی باشد، حفظ کرده است.
شاید زبان هایمان در اثر مراوداتِ حاصل از هجمه هایی که بر کشورمان در طول تاریخش رفته، دچار تغییراتی شگرف شده، اما هنوز هم همه یِ "ما" ایرانیان در هر گوشه و جایی از وطن با زبانهای محلی خود در راهِ رهایی از ستم و رسیدن به آزادی و عدالت اجتماعی می گوئیم و می نویسیم.
محمدرضای عزیز آرزو می کنم، که سن شما به خیلی بیشتر از "پنجاه" رسيده و هرگز ناخواسته "جيم" نشوی. و باورت می کنم، وقتی می نویسی، "سعادتمندترين انسان روى زمين بودم" و امیدوارم از این پس هم همواره سعادتمند باقی بمانی، و علاوه بر "عاشقانگى كردن با نام و ياد آزربايجان، کمی هم با نام و یاد آذربایجان و ایران هم عاشقانگی کنی.
برایت شادی، سلامتی و طول عمر آرزو دارم
مشدی عباد