آقای لوائی گرامی، شما در بحثی نیم جویده و نیم نوشته، بصورتی بسیار مبهم به "نظريه ى ايرانيت" پرداخته، و در باره یِ "روشنفكرانى كه منِ ايرانيشان" خودنمایی می کند نوشته ای.
برخلاف تصوراتِ مبهم شما، بر این باورم؛ وقتی بحث بر سر ایران است، قریب به اکثر مردمان کشور به این توجه ندارند که من ترک هستم، تو عرب هستی و او بلوچ است. به عبارتی دیگر، در بحث بر سر ایران، "ما" مردمان ایران، متحدانه عمل می کنیم.
- نمونه ای از این حس را به هنگام حمله ی ارتش صدام به ایران شاهدش بودیم، که تا باز پس گیری خرمشهر این حس پیوند و وجودِ مشترک احساس میشد.
- نمونه ای دیگر از این حس را به هنگام وقوع حوادث غیرمترقبه ای چون سیل و زلزله شاهدش هستیم
- نمونه ای متداول از این حس را، به هنگام اعتراضات مردمان ایران به تعدیات نظام حاکم علیه محیط زیست کشور، حقوق و آزادیهای فردی و گروهی در اقصی نقاط کشور شاهد هستیم.