سپاس از حضرتعالی
جناب ائلیار، نظر سوم را به کنکاش بگیریم! البته اگر شما موافق باشید؟!
تصور کنید این اعتراضات نقطه ای تبدیل به اعتراضی گسترده و همه گیر شود و مردم خواسته خود را از اعتراض به نوع رفتار رژیم به تغییر رژیم بکشانند. نمی دانم شما در سال ۸۷ در ایران حضور داشتید یا خیر، ولی من از نزدیک به دلیل مسوولیتی که بعهده داشتم همه چیز را به چشم دیدم، افرادی را دیدم که با چثه های عظیم به سیل مردم نفوذ کردند و در سر چهارراه تخت طاووس هزاران گارد ویژه امنیتی و همین لباس شخصی ها که تصور من از آنها( سوری و لبنانی) بود و البته با در نظر گرفتن یک ارتش از افغان های هزاره که زیر نظر پسر خامنه ای مجتبی حمایت می شوند، آیا می توانیم کشتار دیگری را در نظر نداشته باشیم؟
این موارد را با شما به چالش می کشم و یادآوری می کنیم تا تمام پیش فرض ها را در نظر داشته باشیم. جان مردم و گرفتن جان مردم بیگناه بس است
حال می خواهم این نظر را اعمال کنیم که چگونه می توانیم با کمترین کشتار مردم بی دفاع به پیروزی و براندازی نظام جمهوری اسلامی دست یابیم؟
برای من اولین اصل، حفظ جان هموطنان ام است و در عین حال از بین بردن رژیم فعلی.
بسیار بر این فکر کردم که می توان از تحولات اکراین و یا گرجستان و دادن گل به سربازان و نیروهای امنیتی و دعوت آنها به این جنبش پیروی کرد، ولی وقتی در بین نیروهای امنیتی رفتم، دیدم آنها همانند سربازان هیتلر همان تفکر فاشیستی ولایت مطلقه را در سر دارند و سخت است روی آنها کار کرد. ولی در حال حاضر بنظرم تنها اهرم فشار ما بعنوان مبارزان سرنگونی رژیم خودکامه اسلامی در ایران، نیروهای نظامی و سپاه است.
این نظر من است، حال خوشحال خواهم شد این نظر را نیز جنابعالی آنالیز کرده و بفرمائید چگونه این تز را می توان به مرحله ی عمل درآورد؟