هفتاد و چهارمین سالگرد تولد

پدر جانم که فردی بسیار مذهبی و سنتی بود ، شب از سر کار آمد و عکس فرهاد را دید و داد و فریاد راه انداخت که چه کسی عکس این الاغ (!)را بر دیوار چسبانده؟! مادر و خواهرانم ترسیده بودند، برادر بزرگم رو به پدر گفت: کار بهمن است آقا؛ پدرجان، عکس فرهاد را پاره و ریز ریز کرد و سپس به سمت من آمد و چنان کشیده ای بهم زد که گوشم سوت کشید. مدتی بعد نیز به خاطر خواندن کتاب "صمد بهرنگی"، کتکی مفصل و اساسی از پدرجانم خوردم.
باری، فرهاد با صدای بی نظیرش، در هیچ کدام از آثارش، تن به ابتذال نداد و دلش هرگز یاری نداد که از بی خیالی و هوس بخواند.
فرهاد به مثابه هنرمندی آگاه، نه فریب رژیم شاه را خورد و نه با به قدرت رسیدن رژیم جنایتکار آخوندی متزلزل شد. او نگذاشت هنر و شخصیت اش به هیچ عنوان وبه هیچ بهانه تراشی های مزورانه و سازشکارانه با رژیم آخوندی، لکه دار شود.
هنگامی که صفیر گلوله های چریکهای فدائی خلق در سیاهکل آغاز مبارزه ی مسلحانه را اعلام داشت و پس از آنکه قهرمانان فدائی در جریان نبرد یا زیر شکنجه ساواک یا میدان تیرباران به شهادت رسیدند و ایران تکان خورد؛ فرهاد ترانه "جمعه" را برای پیشتازان فدائی خلق خواند:
توی قاب خیس این پنجره ها
عکسی از جمعه ی غمگین می بینم
چه سیاهه به تنش رخت عزا
توچشاش ابرای سنگین می بینم
داره از ابر سیاه خون می چکه
جمعه ها خون جای بارون می چکه
نفسم در نمی آد؛ جمعه ها سرنمی آد
کاش می بستم چشامو؛ این ازم بر نمی آد
داره از ابر سیاه خون می چکه
جمعه ها خون جای بارون می چکه
عمر جمعه به هزار سال می رسه
جمعه ها غم دیگه بیداد می کنه
آدم از دست خودش خسته می شه
با لبای بسته فریاد می کنه
داره از ابر سیاه خون می چکه
جمعه ها خون جای بارون می چکه
جمعه وقت رفتنه؛ موسم دل کندنه
خنجر از پشت می زنه اون که همراه منه
داره از ابر سیاه خون می چکه
جمعه ها خون جای بارون می چکه

***به امید پیروزی خلق قهرمان ایران***