-جامعه ایران در موقعیتی قرار
آ. ائلیار
-جامعه ایران در موقعیتی قرار دارد که میتوان گفت بخش بزرگی از مردم نمی خواهند « مثل سابق زندگی کنند». خیزش اعتراضی دی نیز نشانه آن است؛ هر چند که هنوز همه این بخش به خیابان نیامده اند.
- حکومت دچار تضاد جناحی ست و احتمال دارد شدید تر هم بشود تا جایی که دیگر نتوانند طبق معمول حکومت کنند.
- بر اساس دو پارامتر یاد شده در آینده وضعیت جامعه بیش از پیش به نفع تغییر خواهان پیش خواهد رفت. و عده ی بیشتر ی به صف تغییر خواهند پیوست.
---
- تغییر خواهان برای موفقیت لازم است«جامعه مدنی و طبقه متوسط» را هر چه وسیع تر با خود همراه کنند.
- اما تعیین کننده پیوستن هر چه وسیع تر«زحمتکشان جامعه » و« تبعیض دیدگان به خصوص ملیتها» به صف تغییر خواهان است.
- در کل ضرورت دارد برای تغییر نظام حاکم حداقل«سه چهارم مردم جامعه» به حرکت درآیند.
«اعتصابات و تظاهرات سراسری و تلاش مدنی» این نیرو، میتواند نظام را از کار بیاندازد.
- این سه چهارم در جریان شکل گیری، رهبری خود را نیز خلق خواهد کرد. « رهبری غیر متمرکز» در نکات مختلف، طی روند تغییر، رهبری متمرکز خود را نیز خواهد یافت. و مجبور است که بیابد. وگرنه شکست میخورد.
-تا شروع حرکت های سراسری دگر باره ، باید « روحاً و تشکلی» «همه جای جامعه» را تسخیر کرد.
-جامعه ایران سوریه نیست که سوریه یی بشود. از سطح فرهنگ بالایی برخوردار است. و در روند حرکت نیز آگاهیش صد چندان خواهد شد.
- اما تغییر خواهان متوجه و بهوش باشند که « رژیم پروژه دارد هنگامی که امکان نگاه داشتن نظام را ندارد ، با ایجاد جنگ داخلی بین ملیتها، جامعه را به سوی سوریه ای شدن سوق دهد». تا شاید بتواند از میان این جنگ، نظام را دوباره نجات دهد. حتی به «پروژه کودتا» هم میاندیشد.
برنامه حکومت بر اساس تحلیل ها چنین است:
1- خفظ نظام با سرکوب- که اکنون پیاده میکند
2- در صورت عدم امکان خفظ نظام، ایجاد جنگ داخلی از طریق ایجاد اختلاف بین ملیتها.
3- کودتا ، در صورتی که راه دیگری نداشته باشد.
4-ریختن اسلامیست ها از دیگر کشور ها به ایران، برای حفظ نظام و ایجاد جنگ داخلی، در حالتی که دیگر پروژه ها امکان پیاده شدن نداشته باشند.
- راه خنثی کردن این چهار پروژه، حفط اتحاد بین ملیتها، به حرکت در آمدن حداقل سه چهارم مردم جامعه برای تغییر نظام است.
- در نهایت مردم بازور نظام را تغییر خواهند داد.
----
جنبش دی نشان داد که عام ترین شعارها قدرت بسیج بیشتری دارند.
لازم است شعارهای عام و عمومی در رابطه با :
1- نظام آینده: استقلال آزادی حکومت جمهوری یا« استقلال آزادی، جمهوری ».
«استقلال آزادی جمهوری ایران»
( جمهوری فدرال، دموکراتیک یا جمهوری زحمتکشان و... این پسوند ها کارهای آینده است. و لازم نیست به جای شعار عام «جمهوری» در پروسه ی تغییر انتخاب شوند. جمهوری ایرانی هم اشکال دارد و اختلاف انگیز است. و پسوند بی معنایی ست. پسوند ها تفرقه انگیز اند و تا حد ممکن ضرورت دارد از « جمهوری » استفاده شود.
2- دموکراسی: آزادی ، برابری (قانونی)...
3- عدالت اجتماعی: نان ، کار، مسکن،آزادی ...
4- رفع تبعیض از ملیت ها و زنان
انتخاب شوند: حجاب اختیاری، برابری زن و مرد، حقوق برابر برای همه اقوام و ملیتها ، میتوانند محتوای شعار ها باشند.
5- شعار در رابطه با محیط زیست نیاز عمومی ست.
---
-جمهوری اسلامی نمی خواهیم، دیکتاتور نمی خواهیم
-«استقلال آزادی جمهوری ایران»
- نه به دیکتاتوری-آری به دموکراسی
- نان مسکن آزادی
-همه اقوام برابراند-همه ملیتها برابراند
- زن و مرد برابراند ...
- نه آب داریم ، نه هوا - نه نان داریم نه هوا
- تبعیض نمیخواهیم-آزادی برابری میخواهیم
زندانی سیاسی آزاد باید گردد
....
میتوانند محتوای شعارهای عام باشند.
«اعتصابات و تظاهرات سراسری و تلاش مدنی» این نیرو، میتواند نظام را از کار بیاندازد.
- این سه چهارم در جریان شکل گیری، رهبری خود را نیز خلق خواهد کرد. « رهبری غیر متمرکز» در نکات مختلف، طی روند تغییر، رهبری متمرکز خود را نیز خواهد یافت. و مجبور است که بیابد. وگرنه شکست میخورد.
-تا شروع حرکت های سراسری دگر باره ، باید « روحاً و تشکلی» «همه جای جامعه» را تسخیر کرد.
-جامعه ایران سوریه نیست که سوریه یی بشود. از سطح فرهنگ بالایی برخوردار است. و در روند حرکت نیز آگاهیش صد چندان خواهد شد.
- اما تغییر خواهان متوجه و بهوش باشند که « رژیم پروژه دارد هنگامی که امکان نگاه داشتن نظام را ندارد ، با ایجاد جنگ داخلی بین ملیتها، جامعه را به سوی سوریه ای شدن سوق دهد». تا شاید بتواند از میان این جنگ، نظام را دوباره نجات دهد. حتی به «پروژه کودتا» هم میاندیشد.
برنامه حکومت بر اساس تحلیل ها چنین است:
1- خفظ نظام با سرکوب- که اکنون پیاده میکند
2- در صورت عدم امکان خفظ نظام، ایجاد جنگ داخلی از طریق ایجاد اختلاف بین ملیتها.
3- کودتا ، در صورتی که راه دیگری نداشته باشد.
4-ریختن اسلامیست ها از دیگر کشور ها به ایران، برای حفظ نظام و ایجاد جنگ داخلی، در حالتی که دیگر پروژه ها امکان پیاده شدن نداشته باشند.
- راه خنثی کردن این چهار پروژه، حفط اتحاد بین ملیتها، به حرکت در آمدن حداقل سه چهارم مردم جامعه برای تغییر نظام است.
- در نهایت مردم بازور نظام را تغییر خواهند داد.
----
جنبش دی نشان داد که عام ترین شعارها قدرت بسیج بیشتری دارند.
لازم است شعارهای عام و عمومی در رابطه با :
1- نظام آینده: استقلال آزادی حکومت جمهوری یا« استقلال آزادی، جمهوری ».
«استقلال آزادی جمهوری ایران»
( جمهوری فدرال، دموکراتیک یا جمهوری زحمتکشان و... این پسوند ها کارهای آینده است. و لازم نیست به جای شعار عام «جمهوری» در پروسه ی تغییر انتخاب شوند. جمهوری ایرانی هم اشکال دارد و اختلاف انگیز است. و پسوند بی معنایی ست. پسوند ها تفرقه انگیز اند و تا حد ممکن ضرورت دارد از « جمهوری » استفاده شود.
2- دموکراسی: آزادی ، برابری (قانونی)...
3- عدالت اجتماعی: نان ، کار، مسکن،آزادی ...
4- رفع تبعیض از ملیت ها و زنان
انتخاب شوند: حجاب اختیاری، برابری زن و مرد، حقوق برابر برای همه اقوام و ملیتها ، میتوانند محتوای شعار ها باشند.
5- شعار در رابطه با محیط زیست نیاز عمومی ست.
---
-جمهوری اسلامی نمی خواهیم، دیکتاتور نمی خواهیم
-«استقلال آزادی جمهوری ایران»
- نه به دیکتاتوری-آری به دموکراسی
- نان مسکن آزادی
-همه اقوام برابراند-همه ملیتها برابراند
- زن و مرد برابراند ...
- نه آب داریم ، نه هوا - نه نان داریم نه هوا
- تبعیض نمیخواهیم-آزادی برابری میخواهیم
زندانی سیاسی آزاد باید گردد
....
میتوانند محتوای شعارهای عام باشند.