دوستانی که در مورد مسایل
آ. ائلیار
دوستانی که در مورد مسایل «سیاسی آذربایجان» بحث میکنند بهتر است به جریانهای « فکری سیاسی» موجود در آذربایجان توجه کنند. بطور کلی در آذربایجان چند جریان فکری-سیاسی مهم وجود دارد:
1- چپ های سراسری
2- فدرال-دموکرات ها
---
3- چپ های جدایی خواه
--
4- ترکیست های جدایی خواه
---
-«ترکیست های جدایی خواه» ، یا «استقلال طلبان ضد چپ»، یک جریان « فکری-سیاسی» ست که برپایه «ایده لوژی ترکیسم» با تکیه به نظریات « محمد امین رسول زاده و ائلچی بئ» (هر دو اهل جمهوری آذربایجان) و تئوری « عمق استراتژیک» داود اوغلو (اهل ترکیه)، و حمایت از سیاستهای داخلی-خارجی اردوغان( کم و بیش)، فعالیت میکنند.
این جریان بعد از 57 در آذربایجان (ایران) با تأثیر پذیری جوانان از « ایده لوژی ترکیسم ، استقلال جمهوری آذربایجان، حرکات اقلیم کردستان، و حرکات جدایی خواهی در سایر نقاط جهان» خود را به عنوان یک جریان « فکری-سیاسی جدایی خواه و عملا پیرو ایده لوژی ترکیسم» مطرح کرده است.
و در حرف حتی از ایده های رایج در « سوسیال دموکراسی» نیز دفاع میکند.
در کل اندیشه این جریان افکار التقاتی از « ترکیسم و سوسیال دموکراتیسم و چپ ستیزی»ست .
--
اندیشه سه جریان دیگر از نامشان پیداست.
---
-مشکلی که جریان « ترکیست جدایی خواه» مطرح میکند « وجود ستم ملی یا تبعیض » در آذربایجان و ایران است. و راه حل اش را نیز « جدایی خواهی» میداند. شاهکار این جریان ایجاد « تراختور سپاهی» ست.
-«چپ جدایی خواه» مشکل را « دیکتاتوری ، تبعیض و عدم عدالت اجتماعی» موجود میداند و عملاً « ملی گرا: ناسیونالیست»است.
---
به علت وجود اختناق در جامعه از میزان دقیق نیروی این جریانها اطلاع دقیقی در دست نیست.
اما« اعتراضات (نه چندان قوی) جنبش دی در آذربایجان» نشانی از شعارهای جدایی خواهی دربر نداشت. میتوان تحلیلاً نتیجه گرفت که جریان « جدایی خواهی» در حدی ست که نتوانست در این اعتراضات شعارهای خود را مطرح کند برعکس جریان های دیگر با شعار « تراختور سپاهی نمیخواهیم، تراختور پادگان نمیخواهیم ، مرگ بر خامنه ای» توانستند شعارهای خود را مطرح کنند.
کلاً در سراسر ایران شعار ها متحدانه علیه کل نظام بود و از شعارهای جدایی خواهانه خبری نبود.
مهمترین شعار ترکیست های جدایی خواه، « تبریز باکی آنکارا- بیز هارا -فارس لار هارا» ست.
یعنی منظور این است که : زنده باد همبستکی بین تبریز باکی آنکارا- ما با فارس ها همبستگی نداریم». ولی معنوی لغوی چنین است: « تبریز باکو آنکارا- ما کجا و فارس ها کجا».
--
با شعار های «مرگ بر دیکتاتور، جمهوری اسلامی نمیخواهیم، مرگ بر خامنه ای، تراکتور سپاهی نمیخواهیم» مهمترین شعار ترکیست ها حذف شد.
--
نقش خط و عوامل رژیم در میان جهار جریان مذکور:
عوامل حکومت با «منتصب کردن نوسانی -ثابت خود » به این چهار جریان ، مخصوصاً به «جریان ترکیستهای جدایی خواه و تراختورچی» با هدف « ایجاد شکاف و تفرقه و دشمنی» بین نیروهای مخالف حکومت،
سیاست مخرب خود را در « رسانه ها، در صحنه مبارزه حضوری، در عرصه ورزش » پیش می برد.
اما جنبش دی در این زمینه ، به مقدار زیادی کاسه کوسه ی رژیم را درهم شکست.
این جریان بعد از 57 در آذربایجان (ایران) با تأثیر پذیری جوانان از « ایده لوژی ترکیسم ، استقلال جمهوری آذربایجان، حرکات اقلیم کردستان، و حرکات جدایی خواهی در سایر نقاط جهان» خود را به عنوان یک جریان « فکری-سیاسی جدایی خواه و عملا پیرو ایده لوژی ترکیسم» مطرح کرده است.
و در حرف حتی از ایده های رایج در « سوسیال دموکراسی» نیز دفاع میکند.
در کل اندیشه این جریان افکار التقاتی از « ترکیسم و سوسیال دموکراتیسم و چپ ستیزی»ست .
--
اندیشه سه جریان دیگر از نامشان پیداست.
---
-مشکلی که جریان « ترکیست جدایی خواه» مطرح میکند « وجود ستم ملی یا تبعیض » در آذربایجان و ایران است. و راه حل اش را نیز « جدایی خواهی» میداند. شاهکار این جریان ایجاد « تراختور سپاهی» ست.
-«چپ جدایی خواه» مشکل را « دیکتاتوری ، تبعیض و عدم عدالت اجتماعی» موجود میداند و عملاً « ملی گرا: ناسیونالیست»است.
---
به علت وجود اختناق در جامعه از میزان دقیق نیروی این جریانها اطلاع دقیقی در دست نیست.
اما« اعتراضات (نه چندان قوی) جنبش دی در آذربایجان» نشانی از شعارهای جدایی خواهی دربر نداشت. میتوان تحلیلاً نتیجه گرفت که جریان « جدایی خواهی» در حدی ست که نتوانست در این اعتراضات شعارهای خود را مطرح کند برعکس جریان های دیگر با شعار « تراختور سپاهی نمیخواهیم، تراختور پادگان نمیخواهیم ، مرگ بر خامنه ای» توانستند شعارهای خود را مطرح کنند.
کلاً در سراسر ایران شعار ها متحدانه علیه کل نظام بود و از شعارهای جدایی خواهانه خبری نبود.
مهمترین شعار ترکیست های جدایی خواه، « تبریز باکی آنکارا- بیز هارا -فارس لار هارا» ست.
یعنی منظور این است که : زنده باد همبستکی بین تبریز باکی آنکارا- ما با فارس ها همبستگی نداریم». ولی معنوی لغوی چنین است: « تبریز باکو آنکارا- ما کجا و فارس ها کجا».
--
با شعار های «مرگ بر دیکتاتور، جمهوری اسلامی نمیخواهیم، مرگ بر خامنه ای، تراکتور سپاهی نمیخواهیم» مهمترین شعار ترکیست ها حذف شد.
--
نقش خط و عوامل رژیم در میان جهار جریان مذکور:
عوامل حکومت با «منتصب کردن نوسانی -ثابت خود » به این چهار جریان ، مخصوصاً به «جریان ترکیستهای جدایی خواه و تراختورچی» با هدف « ایجاد شکاف و تفرقه و دشمنی» بین نیروهای مخالف حکومت،
سیاست مخرب خود را در « رسانه ها، در صحنه مبارزه حضوری، در عرصه ورزش » پیش می برد.
اما جنبش دی در این زمینه ، به مقدار زیادی کاسه کوسه ی رژیم را درهم شکست.