در چند سال گذشته کردها از

هم پای جینوساید به قرن بیست و یک باز می شد،
و هم سنگینی آواره های خاورمیانه به مراتب بیشتر می بود.

اگر در سعدیه و جلولا، در پنجاه کیلومتری مرز ایران مقاومت تاریخی کردها نبود اکنون غول داعش شاخ و دم بزرگتری می داشت.

اگر در گویر و مخمور در پی فرار ارتش عراق، مقاومت کردها نبود، اکنون شرایط سیاسی عراق به نحو دیگری می بود.

اکنون در مقابل، اروپا و غرب با ساز متحد داعش یعنی ترکیه می رقصد!

اما نکته اصلی این است که با همه این اوصاف، نقش و رسالت تاریخی مبارزات کردها، با سودای جنایتکارانه غرب و ترکیه و یا با سرکوبهای اردوغان و سکوت کشورهای منطقه پایان نمی یابد.

دیگر ساختن خاورمیانه ای دمکراتیک به استراتژی قرن کردها تبدیل شده است.
هیچ نیرویی نمیتواند بازدارنده این پروژه کردها باشد. اکنون ایران و عربستان و ترکیه و سوریه همه از ”قرارداد اجتماعی” روژئاوا بیشتر وحشت دارند تا از مبارزان مسلح کرد.

الان روسیه و اروپا و آمریکا بیشتر از حضور یک بازیگر مستقل که وارد دسته بندیهای دلخواه آنها نمیشود وحشت دارند تا از وسعت جغرافیایی که کردها در اختیار دارند.

اما خوشبختاته اکنون افکار عمومی جهان، مستقل از قدرتهای جهان، کردستان و عظمت مبارزه کردها را دریافته است و این سرمایه واقعی کردهاست.
اکنون قلب آزادی خواهان با عفرین می تپد و اتفاقا این قدرت نرم، از قدرت سخت مقاومت عفرین هم مقاومتر است.

با همه ویرانگریهای ترکیه به خاورمیانه جدید خوش آمدید. این وحشیگریها تنها آخرین تقلا علیه زایش خاورمیانه دمکراتیک است.
هیمن سیدی