Skip to main content

کمونیسم چیست؟

کمونیسم چیست؟
تبریزی

کمونیسم چیست؟

پاسخ: بهره برداری برابر و مشترک مردم یک سرزمین از دارائی های آن سرزمین کمونیسم است!

سرمایه داری چیست؟

پاسخ: بهره برداری گروه انگشت شماری از مردم یک سرزمین که دارای ابزار کار (سرمایه) هستند از دارائی های آن سرزمین و تهیدست ماندن و گرسنه ماندن انبوه میلیونی مردم آن سرزمین سرمایه داری است!

دوستان گرامی، اگر آنچنان که نویسنده این نوشتار نوشته است (کمونیسم افیون روشنفکران ایران!) است پس سرمایه داری چیست؟ آیا سرمایه داری داروی شفابخش است؟

کسانی که فهم نادرستی از کمونیسم دارند سخنان اشترگربه ای این چنینی را به فراوانی می گویند و می نویسند! به بخش های گوناگون این نوشتار نگاه کنید، در بخشی از این نوشتار آمده است: ( ..... طبقه کارگر در اقتصاد فراصنعتی نه طبقه ای در حال رشد بلکه طبقه ای در حال نابودی است!!! ..... ) با این روال اگر طبقه کارگر در حال نابودی .....

..... است و طبقه سرمایه دار در حال رشد است پس از نابودی طبقه کارگر چه کسی باید کار کند و جیب سرمایه داران در حال رشد و پیشرو و پیشتاز را پر کند؟ آیا جیب سرمایه داران اتوماتیک از پول پر می شود؟ روشن است که اگر کارگران و رنجبران کار نکنند سرمایه داران به دارائی های هنگفت دست نخواهند یافت و کارگران چون نیروی کارشان را با ارزشی بسیار پائینتر از ارزش حقیقی آن به سرمایه داران می فروشند جیب سرمایه داران پر از پول می شود و اگر کارگران دست از کار بکشند و کارخانه ها از کار بیفتند سرمایه داران پول های مفت و بادآورده را به دست نخواهند آورد!

اما چون ابزار کار(سرمایه) در دست سرمایه داران است با دست از کار کشیدن (اعتصاب) کارگران خود کارگران نیز بی پول و گرسنه خواهند ماند! به ویژه آن که سرمایه داران دارائی های انبار شده دارند و از گرسنگی نخواهند مرد اما کارگران این دارائی های انبار شده را ندارند و از گرسنگی خواهند مرد!

چاره کار آن است که کارگران ابزار کار (سرمایه) را در دست بگیرند و کارخانه ها را خودشان بگردانند اما دولت هائی که سرمایه داران بر سر کار آورده اند با ارتش و پلیسی که آنها نیز برای سرمایه داران کار می کنند نخواهند گذاشت کارگران کارخانه ها را در دست بگیرند! چاره کار این است که کارگران با شعار: (باهمی، پیکار، پیروزی) به پا خیزند و بدنه ارتش و پلیس که آنها نیز از فرزندان کارگران و رنجبران هستند به کارگران بپیوندند و دولتی کارگری بر سر کار بیاید!

در اینجاست که باید گفت کارگران تنها با نیروی خودشان آزاد می شوند و اگر کارگران امیدوار باشند که کسانی و نیروهائی (که هیچ جا یافت نمی شوند!) بیایند و آنها را برهانند دچار خودفریبی هستند!