صد سال است که گروهی روشنفکر سعادت ونیک بختی مردم آیران را در گرو انقلاب و سرنگونی نظام حاکم تعریف میکنند.نتیجه شعار مرگ بر شاه را ما در چهل سال گذشته به تلخی تجربه میکنیم.کسی عاشق نظام اسلامی نیست ولی با کدام اعتماد و زمینه های حقوقی مردم را به انقلابی دیگر دعوت میکنیم. مدعیان اساسی قدرت یکی سازمان مجاهدین و دیگری نیروی چپ است.این دو نیرو نه درکنار هم بلکه در برابر هم از همان سال ۵۷ شروع به تخریب یکدیگر کردند.در آینده نیز نه در کنارهم بلکه به تعقیب زنده و مرده هم خواهند پرداخت.نه چپ ونه مجاهدین و دیگر نیروهای مذهبی نه آزادیخواه ومیهن پرست هستند ونه دست از قدرت خواهند کشید.بدو شک اگر جریان چپ نه بدنبال سرنگونی بلکه بدنبال حقوق اجتماعی مردم و آزادی سندیکا و احزاب میرفتند ما امروز در منجلاب آخوندها غوطه ور نبودیم.انچه هر ایرانی از خود میپرسد این است بدیل ویا آلترناتیو نظام اسلامی چیست؟
چهل سال از عمر نظام اسلامی میگذرد ودر این چهل سال یک اعلامیه مشترک ویا منشوری برای دفاع از آزادی و انتخابات آزاد از سوی سازمان های مدعی داده نشده است.راستی با تکیه به کدام گذشته دمکراتیک و همکاری مشترک سازمانها میتوان امیدوار بود؟
فرض که نظام پلید اسلامی همین امروز رفت چه جریانی دولت را تشکیل خواهد داد؟