در مورد سخن پیروز عزیز،

در مورد سخن پیروز عزیز،
موافقم که «میکوشند» « سرنوشت» ما را در « واشینگتن و مسکو و پکن» تعیین کنند. و چه بسا موفق هم بشوند.
اما اینجا نکاتی وجود دارد که لازم است مورد توجه قرار گیرد:
1- این سرنوشت هنوز پیاده شده نیست. یعنی قطعیت نیافته.
2-تحقق سرنوشت تعیین شده از سوی دیگران، بدون « شرکت اکثریت مردم جامعه در پیاده کردن آن» ممکن نیست.
3- پس « فرجه» وجود دارد که « تلاش کنی، در تحقق سرنوشت خود به دست خویش».
4- هنوز چیزی یا نیروهایی « نتوانسته اند سر نوشت ما را تعیین کنند». یعنی:
5- جز تلاش چاره ای نیست. هر چند که شکست بخوریم.
6- شکست بعد از تلاش، شکست نیست، تجربه ایست برای تلاشی دیگر.
7- درو میشویم تا نیرومندتر بروییم.
(اگر بتواننددرومان کنند.)