جناب ائلیار شاید به درستی میفرمایند که " تحقق سرنوشت تعیین شده از سوی دیگران، بدون « شرکت اکثریت مردم جامعه در پیاده کردن آن» ممکن نیست.", با توجه به اینکه کلمات در زمان ها و مکان های مختلف و از زاویه های مختلف و از نظر ناظران مختلف ممکن است معانی متفاوت داشته باشند. سرنوشت نهایی جز در قیامت معین نمی شود و آنچه در زمان های مختلف اتفاق می افتد جزئی از "سرنوشت" است.
برای "دیگران" سرنوشت مردم دیگر, اهمیتی ندارد و آنها تنها در پی منافع خود میباشند. برای امپریالیسم غرب, وضع زندگی (سرنوشت کنونی) مردم عراق و لیبی هیچ گونه اهمیتی ندارد. آنها پی نفت بودند و به آن رسیدند. حرف شما درست است که اگر مردم عراق و لیبی آگاه تر از آن بودند, به چنین "سرنوشتی" دچار نمی شدند و این نکته ایست که اگر ما خوش شانس باشیم باید آموخته باشیم. آیا ما این را آموخته ایم؟ نمیدانم.
این هم وضع کنونی عراق:
https://www.counterpunch.org/2018/07/20/iraqi-protests-bad-government-bad-roads-bad-weather-bad-people/