اشکال اساسی این است که ایران

اشکال اساسی این است که ایران در فصل سوم قرارداد1921مرز خشکی را طبق قرارداد 1881 معروف به قرارداد آخال قبول کرده است.در واقع سرزمینهای به غارت رفته توسط تزارها در شرق مازندران تا سرخس را رسما از دست دادند.در غرب دریای خزر نیزکه با قرارداد ترکمان چای ماوراء قفقاز به روسیه واگذار شده بود بعداز انقلاب1917 قرارداد ترکمن چای لغو گردیدولی کسی نبود که سرزمینهای به غارت رفته را به ایران برگرداند ضمن اینکه خود مردم ساکن در محدوده قرارداد ترکمان چای حالت فرار از دولتهای ایران و روس داشتند و بیشتر میخواستند خودشان باشند.البته تلاشهایی برای بازگردندن شد ولی پیگیر نشدند.به این طریق دو نقطه ای که میشد با اتصال آنها از غزب دریای خزر در شمال باکو در خشکی به شرق خزر در مرز فعلی ترکمنستان و قزاقستان 50 درصد حاکمیت را تامین کند از دست رفت.الان بهترین قرار داد همین است که ظریف دنبال میکند مشروط به اینکه