در ایران، در دوران حکومت

کارخانه ها، درمانگاه ها وباغ های عمومی، از جمله اقدامات آزادیخواهانه و مثبت فرقه دموکرات بود. در 21 آذر 1325، ارتش مهاجم شاه، به دستور اربابان خارجی حکومت مرکزی، به آذربایجان حمله ور گردیده و در این دیار مبارزه و آزادگی، دست به وحشیانه ترین جنایات و پلیدی ها زد. در طول چند ماه پس از بر افتادن فرقه دموکرات ، بیش از سی هزار تن از فدائی ها و دیگر انسان های شریف و آزاده، از زن و مرد و پیر و جوان و حتی کودکان خردسال به دست ارتش و دیگر عوامل رژیم آزادیکش شاه، قتل عام شدند . کشتار دیگر ، در دوران حکومت سیاه جمهوری اسلامی در سال 1367 اتفاق افتاد . در تابستان این سال فاجعه بار ، رژیم کشتار و جنایت به دستور خمینی جلاد ، بیش از 15 هزار تن از زندانیان مبارز و مقاوم را در زندان های مختلف کشتار کرد . این یک آدم کشی در سطح گسترده بود که نشان دهنده ماهیت ننگین رژیم خون آشامی بود که در شکنجه و قتل مبارزین دست از جان شسته، حد و مرزی قائل نبود. دردناک است که افراد و گرایشهای سیاسی آلوده به سموم شوونیسم و برتری طلبی قومی و نژادی ، متعلق به ملت فارس که خود را مبارز و سوسیالیست و چپ قلمداد می کنند، هرگز در نوشته های عریض و طویل و قلم فرسائی های پر آب و تاب خود، جنایات و ددمنشی های رژیم شاه را در کشتار هزاران تن از اهالی آذربایجان در آخرین ماه های سال 1325 ، محکوم نمی کنند. آیا چنین کوتاهی،معنای دیگری جز مستور نگه داشتن آدمکشی های رژیم شاه می تواند داشته باشد؟