البته این درسته که این روزها

ولی ایی پارتی یک حزب راست میانه است که بخش بزرگی از آرای اون رو طرفداران سابق آک پارتی و حزب جمهوری خواه خلق تشکیل میدن. ولی حتی اگه قبول کنیم که 50% رای ایی پارتی به ناسیونالیستهای دوآتشه اختصاص داره، مجموع آرای ناسیونالیستها همون رقمی میشه که نوشتم. در عین حال که در مقابل ناسیونالیسم ترک، ناسیونالیسم کرد قرار داره که بخش قابل توجهی از رای 11-12 درصدی حزب دموکراتیک خلقها رو به خودش اختصاص میده. به طور خلاصه، سیاه نماییهای مغرضانه جناب عارف از شدت و حدت ناسیونالیسم ترک در ترکیه (که البته روال همیشگیشون در برخورد با جامعه ترکیه هست)، پایه و اساسی نداره و طبق معمول بیشتر تبلیغات پوچ هست. نشون به اون نشون که حزب با سابقه حرکت ملی، یعنی حزب آلپ ارسلان تورکش، تنها حزب چهارم پارلمان ترکیه هست. علاوه بر همه اینها، اگه خارجی ستیزی وجود داره در ترکیه (که وجود داره)، اشخاص زیادی هم هستن که با صدای بلند به این خارجی ستیزی اعتراض میکنن. مثلا روشن چاکیر و خیلیهای دیگه.
ثالثا، به جرات میتونم ادعا کنم که ناسیونالیستتر، راسیستتر و خارجی ستیزتر از ایرانی جماعت در دنیا وجود خارجی نداره. من سالها در تهران زندگی کردم و شاهد انواع تحقیرها و برخوردهای زننده ایرانیان با افغانهای ساکن ایران بودم. بسیار دیدم که یک کارگر افغان خسته از کار روزانه برای خریدن سه تا نون سنگک 2 ساعت تمام توی صف ایستاده چونکه هرکس از راه میرسیده توی نوبتش میزده. اصلا آدم حساب نمیکنن افغانها رو تو ایران. این هم سیاست و برخورد دولت هست، هم برخورد مردم. من هرگز در ترکیه جوکی به نام جوک قومیتی ندیدم. تشبیه این ملیت و اون قومیت به چهارپا و غیره رو ابدا ندیدم. نه اینکه تبعیض نیست، نه اینکه مثل ایران سیاستهای آسیمیلاسیون نیست، ولی حداقل رفتار مردم بسیار بسیار مؤدبانه تر و محترمانه تره. در ایران اما، همه اینها وجود داره و در شدیدترین شکلش هم وجود داره.
رابعا، آقای عارف بهتره متوجه باشه که اینجا شهر کوران نیست. مردم آذربایجان هم جامعه ایران رو میشناسند، هم جامعه ترکیه رو. بهتره حرفی که میزنه و نقدی که میکنه عادلانه باشه. مطالب از سر عقده گشایی هم بی ارزشند، هم باعث ایجاد ظن و شک به نویسنده میشند که خدای نکرده نکنه نویسنده ماموریتی چیزی داشته باشه که صرفا مشغول سیاه نمایی هست.