در باره اعدام و کشتار جوانان کرد
----------------------------------
همچنانکه در مقالاتم آمده، طرفدار لغو مجازات اعدام هستم. آنرا نه مجازات، بل جنایت میدانم.
جوانان کرد بکنار از اینکه چه کار کرده بودند، نباید اعدام میشدند.
دادگاهی که به پرونده ی آنها رسیدگی کرده دادگاه نبود، « اعدام گاه» بود.
این جوانان را انتقام جویانه کشتند. حکومت انتقام بی ثباتی خود را از چند اسیر گرفت.
حکومت با « نفی دموکراسی»، جوانان را به سوی دست بردن به سلاح سوق داده است.
مسئولیت همه پیشامدها به گردن« نفی کنندگان دموکراسی» ست.
من این جوانان کرد را، و همه آنانی را که به خاطر « آزادی و برابری و دموکراسی و رفع تبعیض و عدالت اجتماعی، و جدایی دین و دولت و حکومت»، عذاب و زندان و شکنجه متحمل شده یا کشته میشوند، جزو اعضای خانواده خود میدانم، و در مرگ و اعدام و غم هر عزیزی خود را سوگوار احساس میکنم.
این اولین بار نیست که حکومت نیروهای کرد را موشک باران و کشتار میکند. جنگ و جهاد علیه خلق کرد در بعد از 57 فراموش نشده است. ترورها فراموش نشده اند. 40 سال اختناق و دیکتاتوری و کشتار همه آزادیخواهان، و خاورانها فراموش نشده است.
به همه این جنایت ها رسیدگی خواهد شد.
هیچ سربازی، هیچ انسان آگاهی، صحیح نیست که خود را در خدمت نیروی اختناق و کشتار حکومت ظالم قرار دهد. اگر قرار بدهد، هر اتفاقی که پیش آید، مسئولیت آنهم به «گردن خود او و حکومت» است.
اکثریت مردم جامعه از این حکومت سلب صلاحیت کرده اند. ضرورت دارد خود را کنار کشید.
برای خلق برادر و ستمدیده کرد، و به همه کسانی که در دو حادثه اخیر « اعدامها و موشک بارانها» صدمه دیده اند، صبر و تحمل بیشتر آرزو کرده، و خود را همدرد آنان احساس میکنم.
یاشاسین هامییا دوست، بیزه قارداش کردستان.