هدف از انقلاب سال 57 رفاه واسایش مردم و پیشرفت اجتماعی در همان چهار چوب مناسبات سرمایه داری بود .
دو گروه یعنی دینورزان و چپ گرایان در رقابت با هم برای کسب قدرت هدف اصلی انقلاب را به بیراه بردند .اکنون ما با مردمی سرخورده که همه سرمایه و سرنوشت خود را از دست داده اند روبرو هستیم .انچه این مردم انقلاب زده بدان نیاز دارند فقط امنیت وازادی است .
ایا مخالفان نظام توانایی براورده این دو مهم را دارند ؟
تجربه می‌گوید نه ندارند چراکه برای گروههای سیاسی نه انسان که فقط قدرت سیاسی مهم است.اضافه براین شکاف در بین مخالفان نظام مردم را بیشتر می‌ترساند که در صورت واژگونی نظام سرنوشت مردم امنیت انها نان و اب انها. کار و زندگی انها چه خواهد شد ؟
کدام گروه و سازمان میتواند در صورت نبود نظام کار اجتماع را سروسامان دهند؟
قدرت نظامی و اجتماعی مجاهدین قوی است ولی ایا برخورد مسالمت آمیزی
نیرومند شدن نظامی گروها ودستجات به سرعت به برخورد نظامی تبدیل میشود و این بار ارزوی استقلال هر گروه قومی به خاکستر بدل خواهد شد . اگر کسانی فکر میکنند با قدرت وخشونت به هدف میرسند نفی تجربه میکنند .تنها راه حل ممکن باور به حکومت قانون است و نه خیال‌پردازی .