شرم بر من،

هجرت
تو سفر کردی از آن موطن آغشته به خون
پر پرواز تو از رنج سفر بشکسته
میدانم،
شوق دیدار رفیقان و عزیزان هر شب
قطره اشکی است که در چشم تر ات بنشسته
با تو همدردم من،
آشیان باز نمودی به درختی که از آن
بهر آزادی ما داس و تبر میسازند
منزل تازه مبارک بادت
هجرتت پاینده،
شرم اگر رنگی داشت
تو چه خوش رنگ بودی ای عاشق
در جهانی بی رنگ، خالی از انسانها
خون دل عطری داشت
تو دهانت خوش بو
چینه دانت پر آواز پر چلچله ها،
تو اگر باز به پرواز درایی بی شک
از بلندای زمان می گذری
با درفشی بر کف با سرودی بر لب،
هدف از هجرت خاموشی نیست
باز پرها به گشای
اوج را تجربه کن

سعید رضا