در روانشناسی مبحثی به نام

که تمام ذرات عالم جزئی از خدایند, مرگ, ما را به مقصد وحدت میرساند.

خب البته ما نمیتوانیم از "گل و خاک", آدم بسازیم ولی آیا آدم سر انجام "خاک" نمیشود؟ (Ashes to Ashes مسیحیان). و این هیدروژن و کربن و اکسیژن و نیتروژن خاک و کود آدمی, با سیر در گیاه و حیوان باز به انسان تبدیل نمی شود؟ البته ما نمیدانیم که چگونه میشود با خدا یکی شد ولی آیا اگر ما خدا را کنار بگذاریم نمیشود نتیجه گرفت که منظور عملی از آن همان "بنی آدم اعضای یکدیگرند" میباشد؟ و آیا این "وحدت وجود" همان نیست که قرن ها عرفای ما به زبان های گوناگون گفته اند "خود را مبین که رستی"؟ آیا ما میتوانیم به چنین بزرگواری برسیم؟ منظور اینست که در این دریای وسیع تفکر ایرانی- اسلامی و عرفانی آیا باید قسمت واضح "خود را مبین که رستی"؟ و "بنی آدم اعضای یکدیگرند" را نادیده گرفت و فقط به این "فرهنگ دیالوگ ندارد" چسبید؟(ادامه دارد).