جناب ع.ب.تورک اوغلی,
برادر, من شعر فارسی را نه به خاطر تفخر و اثبات برتری زبانی بلکه به این جهت بکار میبرم که کوتاه ترین راه بیان منظور است و جز به شعر فارسی به زبان شعری دیگر تسلط ندارم, و به پیروی از شهریار ترک, معذرت خواهی صمیمانه شما را می پذیرم که
"ما خراباتیان کرم داریم", ولی از امیرخسرو دهلوی نیز بیت زیر را می آورم که "گر رشته گسست, می‌توان بست - لیکن گرهیش در میان است".
و جهت آنکه نشان دهم دنیا از این زیر و زبرها و بازیچه ها بسیار دارد, این دست چینی از سرگذشت امیر خسرو دهلوی از ویکیپدیا ست:
" امیر خسرو دهلوی به زبان‌های فارسی، عربی، ترکی و سانسکریت چیرگی داشت......". او در سال ۶۳۲ خورشیدی (۶۵۱ قمری) در پتیالی هند زاده شد و به سال ۷۰۳ خورشیدی (۷۲۵ قمری) در دهلی درگذشت. او ترک‌نژاد و هندی‌زاد بود و کلمات ترکی و هندی در شعر او بسیار است. پدرش
آیا پس از قرن ها و قرن ها و قرن ها خون ریزی و نسل کشی بر سر برتری نژادی و قومی و مذهبی هنوز ما باید بر سر برتری فارس و ترک و کرد و عرب در این صفحات داد سخن دهیم و از نکبتی دفاع کنیم که ما را به اینجا آورده است؟ و یا راه بهتری در پیش است؟