اما این موضوع را مطرح کردم تا

به اینکه مثلا آذربایجان بنویسیم یا آزربایجان! به اینکه ترک بنویسیم یا تورک. به اینکه جمعیت ترکهای ایران 30 میلیون است یا 40 میلیون. به اینکه تعداد افعال بسیط در زبان فارسی چند تاست. تازگیها هم مثلا اینکه بگوییم سلام یا سالام! از طرف مثلا مقابل (چون طرف مقابلی وجود ندارد. همه اینها یک طرف هستند و آن هم طرف وزارت اطلاعات است)، بحثی راه می افتد که مثلا حرف «ر» در ترکی وجود دارد یا ندارد. معمولا نیز تلاش می شود این قبیل بحثها با زننده ترین و آزاردهنده ترین ادبیات ممکن انجام شود و هر چه قدر ممکن است باعث رنجش شود. چرا؟ چون هدف این است که آن قطب بندی مورد مثال ترکیه شکل بگیرد. یعنی به جای اینکه قطب بندی مردم و رژیم شکل بگیرد،قطب بندی طرفداران آذربایجان با آزربایجان شکل بگیرد!
درست شبیه مثال ترکیه، این بحثها بی پایان هستند. به تعداد حروف الفبا میشود سالها بحث بی حاصل انجام داد.
نتیجه: کسانی که واقعا به دنبال بحث بر سر موضوعات مرتبط با ایران هستند، بهتر است این قبیل اکانتها را (چون تقریبا هیچ یک از این اکانتها شخصیت واقعی نیستند) به کل نادیده بگیرند. هرگونه درگیری در بحث در هر سطحی با این اکانتها (و یا حتی ترولها) به نوعی تقویت آنها از طریق به رسمیت شناختنشان است. استقلال طلب واقعی، به شکلی مبارزه واقعی میکند؛ حالا چه مدنی، چه مسلحانه، چه به اشکال دیگر. اینها چه جور استقلال طلبان پر شور و شری هستند که 24 ساعته مشغول جانفشانی اند اما کسی ندیده که عرضه و لیاقت دیوار نویسی روی دیوارهای توالت عمومی را داشته باشند. دلیلش هم این است که به غیر از گروهها و محافل بسیار کوچک بی تاثیر چند نفره اساسا چنین جریانی در آذربایجان وجود خارجی ندارد (یعنی در حدی نیست که بشود اسمش را جریان گذاشت). کسانی که وارد بحث با این اکانتها می شوند، با اشباح ساختگی وارد بحث میشوند و در زمین حریف وارد بازی بیهوده ای میشوند. البته هر کس اختیاردار وقت و زندگی خودش است و به من هم ربطی ندارد، ولی نظر من همین بود که گفتم.