آشچی عزیز، در هر دگرگونی اجتماعی مردم مکان امنی را برای بیان دردهای اجتماع انتخاب می کنند، اگر یادتان باشد در سال ۵۷ چون مردم هنوز رفتار وقیح آخوند را نمی شناختند در مساجد جمع می شدند، که البته آخوند ها هم از این موقعیت استثنائی سو استفاده کامل برده و میوه انقلاب را چیدند، امروز هم تنها مکانی که پیش پای جوانان است، تجمع در کوهها و یا میادین فوتبال است، و چون صاحبان و گردانندگان فوتبال با هجوم بیش از صد هزار تماشگر که اکثرا هم بخاطر پیدا نکردن بلیط در بیرون می مانند، درآمد سرشاری نصیبشان می شود، در واقع خانواده ها با پرداحت هزینه گزاف، محیطی امن برای ابراز درد فرزندان خود انتخاب کرده اند، و در این شرایط بحران اقتصادی و وجهه جهانی، رژیم قادر نیست ورزش فوتبال را بطور کلی تعطیل کند، چون می دانند که در آن صورت جوانان به خیابانها سرازیر خواهند شد.
آشچی عزیز، در هر دگرگونی
آشچی عزیز، در هر دگرگونی
سازاخ
در شهرستانها هم مردم بطور دسته جمعی به کوهها می روند و در آنجا برنامه اجرا می کنند و هر روزی که می گذرد بر تعدادشان افزوده می شود، دیگر آن جو ترس از ابراز هویت و درخواست تحصیل بزبان مادری فرو ریخته، وقتی سیل جمعیت بشکل مدنی بسوی تجمعات صلح آمیز براه می افتد دیگر نیروهای رژیم هم قادر نیست جلو همشهریان وحتی فرزندان خود را بگیرند، و چون درک مسائل ملی برای اپوزسیونهای سرتاسزی کمی مشکل است، طبق معمول همیشه به راحترین راه، یعنی به تئوری توطعه متوسل می شوند، و با گفتن اینکه کار خود رژیم است آب سردی بر روی عصبانیت خود می ریزند.