سخنی است بسیار متین که :
محسن کردی
سخنی است بسیار متین که :«کنشگران اپوزیسیون می توانند پلاتفرمی تدوین کنند که چتری در میدان عمل برای 1) نیروهای برانداز، 2) ایراندوست،3) مستقل، 4) دمکراتیک، 5) لائیک (سکولار) و فرای تعلقات سیاسی، دینی، موروثی، مکتبی، ایدئولوژیک، قومی، قبیله ای و .. باشد.».
اما جلوتر نوشته اید: توهم “امام”، “لنین”، “نادرشاه”، “رضا شاه” شدن و انفرادمنشی و برتری خواهی ایدئولوژک، قبیله ای، فرقه ای و دینی و .. از بیماری های مزمن در اپوزیسیون ایرانی هستند که چون سرطان همه پیکر آنرا فرا گرفته است. از اینرو تا هنگامی مردم زبان نگشایند و محترمانه سخنگویان قلابی شان را سر جایشان ننشانند، نمی توان پیش از به میدان آمدن مردم، به همبستگی ملی و همگانی از بالا، در اپوزیسیون مبتلا سرطان امید چندانی بست.».
ببخش دوم نوشته شما اقرار به این واقعیت است که.. ادامه
اقرار به این واقعیت است که آن «امام و لنین نادرشاه و رضاشاه»ها در میدان هستند و امروز به نظر شما مردم باید زبان بگشایند و سنگویان قلابی را سر جای شان بنشانند. باز هم سخنی است متین. اما چه جوری؟ مردم مثلا بجای این شعارنویسیهای جاوید شاه روی دیوارها بیان تو خیابون تظاهرات کنند مرگ بر شاه؟ یا مرگ بر رجوی؟ شما آرزوهای قشنگی را مطرح میکنید اما فقط آرزو. این که در عمل چگونه میتوان این کار انجام داد مسکوت میگذارید.
نوشته اید «برای تحقق این هدف، (سرنگونی رژیم) (باید) سیاست را به کف خیابان منتقل کنیم تا جامعه با قطب نمای شعور فرهنگی، اجتماعی و سیاسی، سمتگیری مبارزات خود را تعیین کند. اپوزیسیونی که در بالا تحمل یکدیگر را ندارد و بخشن هم به دلیل تفاوت استراتژی های سیاسی درست است، می تواند بر سر پلاتفرم همبستگی برای “اقدام در خیابان” متحد، همزبان و همدل شود».
این هم سخنی بسیار متین است. زشت است که اپوزیسیون تحمل یکدیگر را ندارد. اما خود شما جلوتر صافی گذاشته اید و به سلیقه خودتان بخشی از اپوزیسیون را بعنوان سرطان حذف کرده اید. برای تان هم مهم نیست که بهرحال این سرطان در ایران طرفدارانی دارد و شاید سیاست ههمرایی بجای سیاست حذف بیشتر جوابگو باشد و نیروهای بیشتری را به میدان بکشد. البته درک میکنم یک مقدار حس «پاک و نجستی اجتماعی» که در ذهن همیشه مخالف چپ جماعت از آغاز تولدش تعبیه شد مانعی بزرگ است و ممکن است چپ را از تفکر نشستن در کنار راست دچار غش و رعشه کند اما ببینید چه روزی است که دارم تذکر میدم.. یک روزی آمریکای عزیز گوش شما را میگیرد و کنار ما مینشاند و شما هم با لبخندی با ما روبوسی میکنید. لذا نیروی تان را هدر ندهید. سرطان در آن فکری هست که با انگ زدن و نام گذاری رهبران ملی انرژی سیاسی را به هدر میدهد و جمهوری اسلامی تماشما میکند و لذت میبرد.
نوشته اید «برای تحقق این هدف، (سرنگونی رژیم) (باید) سیاست را به کف خیابان منتقل کنیم تا جامعه با قطب نمای شعور فرهنگی، اجتماعی و سیاسی، سمتگیری مبارزات خود را تعیین کند. اپوزیسیونی که در بالا تحمل یکدیگر را ندارد و بخشن هم به دلیل تفاوت استراتژی های سیاسی درست است، می تواند بر سر پلاتفرم همبستگی برای “اقدام در خیابان” متحد، همزبان و همدل شود».
این هم سخنی بسیار متین است. زشت است که اپوزیسیون تحمل یکدیگر را ندارد. اما خود شما جلوتر صافی گذاشته اید و به سلیقه خودتان بخشی از اپوزیسیون را بعنوان سرطان حذف کرده اید. برای تان هم مهم نیست که بهرحال این سرطان در ایران طرفدارانی دارد و شاید سیاست ههمرایی بجای سیاست حذف بیشتر جوابگو باشد و نیروهای بیشتری را به میدان بکشد. البته درک میکنم یک مقدار حس «پاک و نجستی اجتماعی» که در ذهن همیشه مخالف چپ جماعت از آغاز تولدش تعبیه شد مانعی بزرگ است و ممکن است چپ را از تفکر نشستن در کنار راست دچار غش و رعشه کند اما ببینید چه روزی است که دارم تذکر میدم.. یک روزی آمریکای عزیز گوش شما را میگیرد و کنار ما مینشاند و شما هم با لبخندی با ما روبوسی میکنید. لذا نیروی تان را هدر ندهید. سرطان در آن فکری هست که با انگ زدن و نام گذاری رهبران ملی انرژی سیاسی را به هدر میدهد و جمهوری اسلامی تماشما میکند و لذت میبرد.