در این بین موضع حزب وطن در تخریب امام اوغلو و قرار گرفتنش در کنار آک پارتی و م.ه.پ قرار گرفتن در جبهه طرفداران خلافت برای ترکیه است.
ولی چرا حزب وطن چنین موضعگیری می کند؟ جوابش را احتمالا فقط خودشان می دانند ولی برداشت من چنین است:
دوغو پرینچک پیشتر اظهار نظر کرده بود که ترکیه به سمت یک انقلاب پیش میرود؛ یعنی انقلاب زحمت کشان. یعنی، آک پارتی سیاستهایی را در پیش گرفته که جامعه را به انسداد خواهد کشاند و نتیجه اش انقلاب خواهد شد. ایشان می گفت که هر حزبی که این انقلاب را نمایندگی و رهبری بکند، به قدرت خواهد رسید.
به زبان ساده، پرینچک از اینکه منفذی برای دموکراسی باز شود و خواسته های مردم از طریق انتخابات حل شود، استقبال نمیکند. چرا؟ چون به این ترتیب تغییرات دموکراتیک در نقش سوپاپ اطمینان عمل خواهد کرد. بطور خلاصه، پرینچک به دنبال انفجار جامعه ترکیه است نه حل مشکلاتش از طرق دموکراتیک
واقعیت این است که من نه شهروند ترکیه ام، نه عضو هیچ حزبی در ترکیه و اگر هم بودم، ه.د.پ انتخاب اول و دوم من نمیبود. ولی از جمله کسانی هستم که معتقدند ه.د.پ حتما باید به مجلس راه یابد و برای دموکراسی ترکیه این حزب را ضروری میدانم. آن اشخاصی که هر بار در چانکایا، بشیکتاش و کادی کوی رای استراتژیک میدهند و با اکراه بجای حزب محبوب خود یعنی ج.ه.پ، به ه.د.پ رای میدهند جزو تحصیل کرده ترین و نخبه ترین اقشار ترکیه هستند که ضروریات این روزهای ترکیه را درک میکنند و با چنگ و دندان از دموکراسی و ارزشهای لائیک دفاع کرده، فریب تبلیغات سنگین و اتهام پراکنیها را نمی خورند.
در مورد انتخابات اخیر استانبول صحبت کردم، همین روال «جرزنی» و بی ارزش کردن آرای مردم را آک پارتی پیشتر در انتخابات سراسری جون 2015 نیز در پیش گرفت. نتیجه آن انتخابات (که در سیستم پارلمانی سابق برگزار شد) به گونه ای رقم خورد که آک پارتی نتوانست به تنهایی تشکیل دولت دهد و ناگزیر از تشکیل کابینه ائتلافی بود. نتیجتا پس از حادثه قتل دو پلیس در جیلان پینار، موجی از خشونتها در ترکیه آغاز شد. ظاهرا این قتل توسط پ ک ک انجام شده بود و زمینه ساز حمله ارتش ترکیه به شهرهای جنوب شرقی ترکیه و جمع کردن دست و بال عناصر پ ک ک شد. برخورد شدید با عناصر پ ک ک به خودی خود البته که اشکالی نداشت و بسیار هم بجا بود ولی آن کسانی که شرایطی را فراهم کردند تا پ.ک.ک در شهرهای ترکیه پایگاه بسازد نه ه.د.پ که آک پارتی بود. به علاوه اینکه میزان خشونتی که ارتش و پلیس ترکیه در برخی موارد بکار بردند، بعضا نامتناسب نیز بود کما اینکه بسیاری از فرماندهان آن عملیات بعدها به جرم عضویت در تشکیلات گولن محاکمه و برکنار شدند.