به طور خلاصه، آک پارتی و

لذا به نفعش است که تا می تواند در برابر راه حلهای دموکراتیک مقاومت کند و در این بین برای این تشکیلات اهمیتی ندارد که چند صد نفر از اعضایش در فلان جا کشته شوند. چرا که آنها را شهدای راه آرمان کردستان و غیره اعلام میکند. لذا برای پ.ک.ک، ه.د.پ نه یک فرصت که یک خطر و رقیب است. در اینجا پ.ک.ک، آک پارتی و البته حزب وطن در صف مخالفان گشایش دموکراتیک در ترکیه و در یک جبهه قرار می گیرند.
کسانی که می گویند پ.ک.ک در شهرهای کرد با تهدید مردم رایشان را بدست می آورد باید پاسخی به این سؤال داشته باشند که بالفرض در فلان منطقه روستایی دور از شهر پ ک ک می تواند مردم را تهدید بکند؛ آیا در مرکز دیاربکر و وان نیز چنین امری ممکن است؟ خیلی مضحک است تصور اینکه پ.ک.ک چیها کلاشینکوف بر دوش در دیاربکر به تهدید خانه به خانه مردم بپردازند! البته که وقتی مردم کسی را انتخاب بکنند و بلافاصله مثل منطقه باغلار دیاربکر با بهانه های واهی آن شخص برکنار شود، دیگر میل و رغبتی به رای دادن باقی نمی ماند. به همین دلایل است که در انتخابات محلی این دوره میزان مشارکت از 90% دور قبل به 82% سقوط کرد. به علاوه اینکه اگر شهرداری از تمام امکانات دولتی برخوردار باشد و دولت اردوغان حامی اش باشد، خیلی راحتتر می تواند کار و خدمت رسانی بکند تا شهرداری که از ه.د.پ انتخاب شود و این همه حرف و حدیث و دشمنی پشتش باشد. به این ترتیب برخی از مردم صرفا برای پیشرفت شهرشان و به رغم میل قلبی ممکن است به نماینده آک پارتی رای بدهند. ولی آیا این اسمش دموکراسی است؟ از دید تنگ نظرانه اردوغان و البته حزب وطن، جواب مثبت است چون این جریانات نمی توانند این موضوع را متوجه شوند که صندوق رای آخرین مرحله دموکراسیست و پیش زمینه آن حق برخورداری از امکان رقابت برابر، مطبوعات آزاد و خیلی چیزهای دیگر است. اما از نظر اردوغان و حزب وطن اگر هم رهبران حزبی را به بهانه های واهی به زندان بیاندازیم، در مطبوعات یک دقیقه زمان برای دفاع کردن از خودشان به آنها اختصاص ندهیم، شهردارهای منتخبشان را عزل کنیم، صبح تا شب بر علیه شان سم پاشی بکنیم، دست و پایشان را ببندیم و خودمان سوار دوچرخه شویم و مسابقه دهیم و ببریم، اسمش دموکراسی و رویگردانی مردم از ه.د.پ است!