Skip to main content

این همه کتاب از خاطرات

این همه کتاب از خاطرات
آشچی
عنوان مقاله:
امتناع از مذاکرات روی در روی، نماینگر فرهنگ عقب ماندگی و عشیرتی رژیم ایران است

این همه کتاب از خاطرات زندانیان سیاسی یا فعالین سیاسی توده ای و فدایی و گروههای دیگر زمان شاه و جمهوری اسلامی وجود دارد. از کسانی که سالیان سال زندان کشیدند، تبعید کشیدند. کتاب عباس سماکار، نقی حمیدیان، حمزه فراهتی، شیوا فرهمند راد و ...این همه آن کسانی که بارها تا پای مرگ رفته اند در سایتهای مختلف مقاله نوشته اند و می نویسند. کجا اینها با این ادبیات صحبت کردند؟ کجا دیده شد که کلمه ای ناپسند به زبان بیاورند؟ کجا علیرضا نابدل این جور حرف زده یا خسرو گلسرخی یا کرامت دانشیان یا بهروز دهقانی یا اشرف دهقانی یا... اینها شکنجه نشدند؟ پس چرا بجز ادب و ادبیات چیزی نشنیدیم از آنها؟
خاک بر سر آن فعال سیاسی که برود زندان و فرهنگ و ادبیات بازجو و شکنجه گر اوباش و سادیسمی اش را اخذ کند! این آدم اصلا فعالیت نکند بهتر است.

فعالیت سیاسی انجام می شود که فعال هم تراز آن الوات بشود یا اینکه آنها را آدم کند؟ آن کسی که بگوید من چون شکنجه شدم، نجاست از حرف زدنم می ریزد، یقینا هرگز نه فعالیت سیاسی کرده، نه شکنجه شده. آن بدبخت که این قدر راحت می شکند و هم تراز بازجوی الواتش می شود نیازی به شکنجه ندارد که! اینها بدیهیاتیست که نیاز به گفتن ندارد. هر کس با افراد سیاسی حشر و نشری داشته این چیزها را خیلی خوب می داند.
ولی برعکس، فحشهای ناموسی، کد واژه اطلاعاتیهاست. شما اگر بخواهید یک اطلاعاتی را شناسایی کنید، یکی از علائمش همین ادبیات تجاوز و ناموس و غیره است. یکی دیگر از علائمش همین تاکید بیش از حد روی کمبودهایش است. مثل مشروبخواری و ...چون فرهنگ این کار را ندارد. از خانواده ای می آید که بلد نیست چطور و چه اندازه مصرف کند.
این قبیل فحش نامه ها که نجاست از سر تاپایشان می ریزد را زیر گیوتین نمی برند. می ریزند داخل توالت و سیفون را می کشند تا بوی گندش فضا را آلوده و عفونی نکند.