دوستان من مقالەی کامران متین

مدت کوتاهی پس از مصاحبه من، در حرکتی بی‌سابقه بی‌بی‌سی فارسی در یک توییت رسمی از اظهارات به زعم این رسانه "بحث برانگیز" من اعلام برائت کرد. این در حالی بود که با توجه به پخش‌ زنده مصاحبه من به عنوان "مهمان" و نه "کارمند" بی‌بی‌سی، مطلقا دلیلی برای این اعلام برائت وجود نداشت. لازم به ذکر است بی‌بی‌سی فارسی در موارد متعددی در گذشته هیچگاه از اظهارات مهمانان و حتی کارمندان نیمه‌رسمیش – که اظهارات "بحث برانگیز"ی نظیر ستایش از رهبر جمهوری اسلامی که دادگاه معروف به "میکونوس" وی را یکی از آمرین ترور سیاسی رهبران کرد در برلین معرفی کرده، و یا از فرمانده "سپاه قدس" که یکی از پشتیبانان اصلی رژیم اسد که متهم به ارتکاب جنایات جنگی است – اعلام برائت نکرده است.



وجه مشترک تمامی واکنش‌های خصمانه به اظهارات من در توصیف دورنمای احتمالی سیاست احزاب کرد ایرانی در صورت وقوع درگیری نظامی بین ایران و آمریکا، ابراز هراس و خشم از عبارت "آزادسازی" کردستان توسط‌ نیروهای کرد بود. در این نگاه مشترک کرد‌ هراس، ناسیونالیست‌های ایرانی که فهم سیاسی‌شان با خوانشی مرکز گرایانه از سرحدات دولت-ملت مدرن به پایان می‌رسد – و به دلیل عدم درک تفاوت‌های بنیادین ساختار غیر متمرکز امپراطوری-پادشاهی‌های پیشامدرن و دولت-ملت مرکز‌گرای مدرن، کلیت قلمرویِ ایران پیشا‌مدرن را حق طبیعی دولت-ملت فارس مدارِ ایران می‌دانند – نشان دادند که در پس ادعاهای آزادی ‌خواهانه‌شان یک‌صدا و متحد به دنبال استمرار دولت-ملت ضد-دموکراتیک و تک-بنی موجود هستند که شرط وجودش انقیاد ملل غیر فارس و سرکوب حاشیه‌‌ها بوده و هست. آنها نشان دادند که در رسیدن به این مقصود ابایی از همسویی و حتی همکاری با هر نظام سیاسی مستقر از جمله حکومت جمهوری اسلامی، که برخی از این افراد و گروه‌ها داعیه دار مخالفت با آن هستند، ندارند.