دوستان گرامی، اگر کسی بخواهد

..... گرسنه ای که حتی نان ساده را نیز نمی توانند بخورند چیزی نمی نویسند؟ چرا درباره کودکان کار که توان رفتن به دبستان را ندارند و از کودکی کار می کنند چیزی نمی نویسند؟ چرا درباره کودکانی که در دوزخی بی همتا در جهان به نام ایران زندانی و شکنجه می شوند چیزی نمی نویسند؟ چرا درباره کودکانی که پدر و مادر آنها زندانی یا اعدام می شوند چیزی نمی نویسند؟ چرا درباره کودکان بیمار خانواده های کارگران و رنجبران و دهقانان که خانواده هایشان توان خرید داروهای گران را ندارند چیزی نمی نویسند؟ چرا تنها و تنها و تنها چسبیده اند از زبان؟

به این سخن نگاه کنید: (..... تمام روانشناسان کودکان در جهان تحصیل به زبان مادری را یکی از پایه های طبیعی رشد بچه می دانند! .....)

البته روشن نیست که آن "تمام روانشناسان کودکان" چه کسانی هستند؟ اما چرا آن "تمام روانشناسان کودکان" درباره کودکان گرسنه، کودکان کار، کودکانی که زندانی می شوند، کودکانی که پدر و مادرشان زندانی یا اعدام می شوند، کودکان زلزله زده، کودکان سیل زده و ..... و ..... و ..... چیزی نمی دانند و دانش آن "تمام روانشناسان کودکان" تنها درباره آموزش به زبان مادری است؟

البته چون زبان بهانه و دستاویز پان های رنگارنگ برای نفرت پراکنی ناسیونالیستی است حتی اگر دبستان هائی ساخته شوند که به زبان مادری کار کنند این بار ناسیونالیست ها خواستار ساخته شدن دبستان هائی خواهند بود که به زبان پدری کار کنند! می گوئید چگونه؟ این گونه که اگر مادر کودکی فارس زبان باشد و پدر کودکی ترک زبان باشد چنین کسانی خواهند گفت: (..... تمام روانشناسان کودکان در جهان تحصیل به زبان پدری را یکی از پایه های طبیعی رشد بچه می دانند!!! .....)

سخن کوتاه، آموزش به زبان مادری و زبان پدری و زبان عمه ای و زبان خاله ای دستاویزی برای پان های رنگارنگ برای نفرت پراکنی ناسیونالیستی است وگرنه ناسیونالیست هائی که در سراسر جهان و سراسر تاریخ جنگ های خانمانسوزی را به راه انداخته و میلیون ها تن را به کشتن داده اند دلشان برای کودکان نمی سوزد!