1- فرموده اید:
"یک - هزار سال است که زبان دری (که به نادرست فارسی نامیده می شود) زبان کاربردی همه ایرانیان است، پس چرا در این هزار سال آموزش و پرورش ایرانیان هیچ گرهی نداشته است اما ناگهان پس از پیدایش پدیده هائی مانند پان ترکیسم و پان کردیسم و پان عربیسم و ..... نبودن دبستان به زبان پانستانی ها گره کور آموزش و پرورش ایرانیان شده است؟"
واقعا 1000 سال از پیدایش سیستم آموزش همگانی در ایران میگذرد؟ نمیدانم منظورتان از زبان کاربردی چیست ولی فارسی زبان دیوانی بوده و حتی زبان میانجی هم نبوده. زبان میانجی بین اقوام هر منطقه با توجه به ترکیب جمعیتی آن منطقه تعیین میشده. به عنوان مثال در تبریز زبان میانجی بین ارامنه و ترکها، ترکی بوده
جناب ویگن در این ویدیو اشاره میکنند که در کودکی هم ارمنی و هم ترکی بلد بودند (https://youtu.be/VQb_YV-S7Ic)
یا در ارومیه زبان میانجی ترکی بوده.
شما مطمئن باشید پدربزرگ و مادربزرگهای بیسواد ما اصلا فارسی نمیدانستند. مادربزرگ بنده که متولد 1311 هستند حتی در این زمان و با وجود تلویزیون که از صبح تا شب در منزل روشن است فارسی نمیدانند. وقتی تهران میبرمشان دکتر باید حرف هایش را ترجمه کنم.
پس ایراد اول وارد نیست. چون سابقه ی آموزش و پرورش همگانی در ایران کمتر از 100 سال است. اگر شما مکتبخانه هایی را که زیر نظر ملای هر شهر اداره میشده و تعداد اندکی از کودکان هم در آن شرکت میکردند و مواد درسیشان عموما اندکی حساب، قرآن و گلستان و بوستان سعدی بوده، آموزش همگانی میدانید من حرفی ندارم.
2- فرموده اید:
"دو - در آمریکا و استرالیا ده ها زبان گویشور دارند اما زبان کاربردی زبان انگلیسی است و یا در چین با یک میلیارد جمعیت ده ها زبان گویشور دارند و گاه شماره گویشوران این زبان ها به ده ها میلیون تن ....."
هزاران بار توضیح داده شده که 57 کشور در دنیا بیش از یک زبان رسمی دارند
https://www.quora.com/How-many-countries-in-the-world-have-more-than-one-official-language
https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_multilingual_countries_and_regions
https://en.wikipedia.org/wiki/Official_multilingualism
سه کشور (آمریکا، استرالیا و انگلستان) اصلا زبان رسمی ندارند. در بریتانیا زبان انگلیسی تنها به صورت دوفاکتو در کل پادشاهی متحده رسمی است و در منطقه ولز زبان ولزی رسمی است. علاوه بر آن در کشورهای چین و شوروی یک زبان در کل کشور رسمی است ولی هر واحد فدرال و هر جمهوری خودمختار زبان رسمی دوم نیز دارند. به عنوان مثال در جمهوری داغستان که ترکی آذربایجانی در کنار روسی رسمی است. یا در چین که در ایالت سین کیانگ اویغوری و چینی رسمی اند. علاوه بر آن در کشورهایی همچون فیلیپین سیستم MTB MLE (Mother Tongue Based Multilingual Education) پیاده شده. اتفاقا فیلیپین هم با مشکل تعدد زبان ها روبرو بود (بیش از 100 زبان) و بعضی از این زبانها هرگز نوشته نشده بودند. از سال 2009 با 11 زبان شروع کرد و سال به سال به تعداد زبان ها اضافه کرد و تا الان به 35 زبان رسیده. شما مطمئن باشید تنوع زبان در ایران هرجقدر بالا باشه به اندازه ی هند و جنوب شرق آسیا نیست. پس اگر اون ها تونستند ما هم میتونیم.
لذا فکر میکنم عمدی در عدم درک موضوع وجود دارد.
3- فرموده اید
"سه - هزینه چند هزار میلیاردی آموزش به زبان مادری از کجا باید فراهم شود؟ و چاپ کتاب های دبستانی به زبان های گوناگون و پرورش آموزگاران به زبان های گوناگون با کدام پول باید انجام شوند؟ و برای کدام سود بودجه ای تریلیونی در این باره از جیب مردم گرسنه ایران باید هزینه شود؟"
دقیقا به همان شکل که از جیب مردم گرسنه ی ایران که حداقل 50 درصد آنان غیرفارس هستند (سرمایه ملی برای غیرفارس زبانان نیز هست) خرج توسعه و ترویج زبان فارسی در عراق و ارمنستان میشود،
http://bit.ly/2NhaPOx
http://bit.ly/2ZiapJY
و همانطور که از جیب مردم خرج میشود و ساخت هر کلمه جدید در فرهنگستان حداقل 10 میلیون تومان تمام میشود، از جیب مردم گرسنه ی ایران برای توسعه و ترویج زبان های غیرفارسی همین مردم نیز میتوان استفاده کرد.