از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۳ بیش از

از سال ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۳ بیش از پنجاه هزار نفر اعدام شدند ولی ...... آنها فراموش شده اند، در بین آنها نوجوانان کم سن و سال زیادی که در اثر احساسات جوانی و با شعار زنده ، باد مرده باد جانشان را از دست دادند و خانواده ائی را داغدار کردند، و رهبران هوشیارشان سریع و بموقع. خود را از مخمصه نجات داده و در آغوش امپریالیسم و کاپیتالیسم غرب آرمیدند، که امروز مبارزات آنها در دنیای مجازی طعم آبجو تگری می دهد و بوی آروغ آنها ندای زحمتکشان را بگوش جهانیان می رساند، و خانواده های اعدامی،، کودکان بازمانده آنها را بدون کمک هیچ بنی بشری بزرگ کردند، آیا کسی می تواند درد دل این کودکان زجر کشیده را که والدینشان اعدام شده اند، را درک کنند؟ قطعا نه، چون رهبران فقط به دادن شعار زنده باد مرده باد عادت کرده اند، و آنها به سود حاصل از شهدا فکر می کنند ، نه به درد دل کودکان یتیم که سرتاپا برابشان درد سر آفرین است.