درست است که " همه با من" در
آ. ائلیار
* سیاستِ " همه باهم با خفظ افتراقات-اشتراکات "
درست است که"همه با من"در برابر "باحفظ تفاوتها همه باهم(به معنی ائتلاف عمومی با حفظ تفاوتها و برابر حقوقی)"خطا و مردود است.و راه صحیح نیز همین است.
اما به بهانه این اصل"بهتر است از آن سوی بام به پایین در نغلتیم:
"ایده آل گرایی فردی و گروهی"در سیاست، یکی از "خطا"های بزرگ"در اپوزیسیون جهان سومی ست.
که عملاً " اشتراکات"را فدای "تفاوتها" میکند.و نتیجاً "منفرد" میماند و طعمه استبداد و دیکتاتوری می شود.یا آنرا به " همه با من" تبدیل میکند و دیکتاتور میافریند.
چهار دهه است این "بی سیاستی" و خطا،ادامه دارد. سئوال میشود:" کی میخواهید به " ایده آل گرایی فردی و گروهی" پایان دهید؟"
ارتقاء "خرد سیاسی"به مرتبه ایکه " اشتراکات" فدای "تفاوتها" نشود،و به همه با من، نیز تبدیل نشود، ضرورت لحظه تاریخی ست( " ائتلافات با حفظ تفاوتها و حقوق برابر"!)
وگرنه رهایی از " حاکمیت ملا ها" ممکن نخواهد شد.
تا " ابد" می توان "ایده آل گرایی فردی و گروهی" پیشه کرد، که شکلی از " همه با من" است ، و در اسارت زیست!
"حل نسبی" مشکلات جامعه و راه نجات، با " چاره اندیشی عمومی و با حفظ تفاوتها" ممکن است. هیچ شخص و دسته و مکتبی، به تنهایی، توان حل نسبی مشکلات را ندارد.
"ایده آل گرایی فردی و گروهی" در سیاست، با نفی اشتراکات، یا تکیه بر اشتراکات و نفی تفاوتها، فاجعه آفریده و میافریند!
*سیاستِ " با خفظ اشتراکات -افتراقات ، همه باهم" می تواند مشکل ائتلاف عمومی را به صورت نسبی حل کند. اگر درست تحقق یابد. و عناصر جدایی ناپذیر این سیاست فدای همدیگر نشوند.
وگرنه رهایی از " حاکمیت ملا ها" ممکن نخواهد شد.
تا " ابد" می توان "ایده آل گرایی فردی و گروهی" پیشه کرد، که شکلی از " همه با من" است ، و در اسارت زیست!
"حل نسبی" مشکلات جامعه و راه نجات، با " چاره اندیشی عمومی و با حفظ تفاوتها" ممکن است. هیچ شخص و دسته و مکتبی، به تنهایی، توان حل نسبی مشکلات را ندارد.
"ایده آل گرایی فردی و گروهی" در سیاست، با نفی اشتراکات، یا تکیه بر اشتراکات و نفی تفاوتها، فاجعه آفریده و میافریند!
*سیاستِ " با خفظ اشتراکات -افتراقات ، همه باهم" می تواند مشکل ائتلاف عمومی را به صورت نسبی حل کند. اگر درست تحقق یابد. و عناصر جدایی ناپذیر این سیاست فدای همدیگر نشوند.