Umud Düzgün

۲- حرکت اعتراضی مردمی در دور دوم انتخابات مجلس پنجم در تبریز(۱۳۷۵).
۳- گردهمایی میلیونی قلعه بابک در سالهای (۷۹ و ۸۰ و ۸۱ )
۴- قیام ملی خرداد ماه ۱۳۸۵ در سرتاسر آزربایجان بمدت دو هفته و با مشارکت میلیونها نفر
۵- عدم شرکت در دعوای انتخاباتی تهران (باصطلاح جنبش سبز فارس) و کشیدن خط قرمز حرکت ملی
۶- اعتراضات گسترده مردمی علیه خشکاندن عمدی دریاچه اورمیه توسط رژیم اقلیت فارس
۷- ااعلام سند استقلال خواهی در استادیوم سهند تبریز « آزربایجان جنوبی ایران نیست»(۱۳۹۲)
۸- اعترا ض به توهین صدا وسیمای فارس « برنامه فتیله» (آبان ۱۳۹۴)
۹- اعتراضات مداوم سالانه در اول مهرماه و روز جهانی زبان مادری
۱۰- اعلام سند رهایی و هشدارگونه در استادیوم سهند تبریز «چکسلواکی یا یوگسلاوی، انتخاب با شماست» (۱۰ آبان ۱۳۹۸)

رژیم اقلیت فارس در ایران، با امنیتی کردن مطالبات ملی هرگونه فعالیت حزبی و تشکل« ان جی او» آزربایجانی را ممنوع و اکثر رهبران و فعالین پیشرو حرکت ملی آزربایجان را شهید، زخمی، تبعید و زندانی کرده است همچنین برای خاموش کردن صدای حق طلبانه مردم و به زانو درآوردن حرکت ملی، بهر وسیله ممکن اقدام به سرکوب خشونت بار تجمعات، راهپیمایی ها و تطاهرات اعتراضی مردم در خیابانها و میادین شهرها کرده است اما حرکت ملی آزربایجان با تدبیر، هوشیاری و فداکاری فعالین ملی موفق به عبور از این موانع و گشودن بسترهای جدید دیگری شده است. از جمله استادیومهای ورزشی را تبدیل به جایگاهی برای بیان خواسته های ملی- سیاسی جنبش آزادیبخش ملی آزربایجان جنوبی کرده است.

حرکت ملی آذربایجان گفتمان سیاسی خود را بارها از طریق مجاری دیگر چون مطبوعات و مدیای فارسی و تورکی ارائه داده است در تظاهراتهای خیابانی و همایشها مطرح کرده است و چندین سال استکه به میتنیگ های ورزشی- سیاسی استادیومها ازجمله به استادیوم سهند تبریز برده است که اساسی ترین گفتمان آن اعلام سند های« آزربایجان جنوبی ایران نیست» و « چکسلواکی یا یوگسلاوی، انتخاب با شماست» میباشد که توسط ۱۰۰ هزار تورک آزربایجانی در استادیوم سهند تبریز اعلام و ثبت در تاریخ شد. رونمایی این اسناد برگهای زرینی از مانیفست استقلال طلبی ملت تورک آزربایجان جنوبی برای رهایی از یوغ استعمار رژیم آپارتاید فارس- ایران است که پان ایرانیسم و پانفارسیسم و حامیان آسمیله شده اش (مانقورتلار) را به گوشه رینگ برده است.

در واقع متولیان فارس سالها قبل از رونمایی این دو سند گفتمان استقلال خواهی را از زبان روشنفکران و رهبران حرکت ملی آزربایجان شنیده و خوانده بودند اما تعمداً خود را به نشنیدن و ندیدن میزدند! و وجود مسئله ملی در ایران را انکار میکردند. نگارنده در مقالات متعددی که در نشریات فارسی و وبسایت ها منتشر شده به عمق مسئله ملی پرداخته بودم. برای نمونه در پاسخ به انکار مسئله ملی توسط پانفارسها، ۲۳سال پیش نوشتم: «ملت آزربایجان برای دستیابی به حقوق مسلم و پایمال شده خویش راهی جز مبارزه با شوونیستهای چپ و راست، حکومتی و غیر حکومتی را ندارد و تنها راه رهایی از چنگال شوونیستهای نژادپرست و استعمارگر، همانا انقلاب ملی مستقل و جدایی مسالمت آمیز از دیگر ملیتها همچون چکها و اسلاواک هاست.»( مهر ماه ۱۳۷۵)* و بازهم ۱۷ سال پیش نوشتم که: « اگر دهها و صدها بارهم دولت و رژیم های ایران عوض شود نمی‌توان به حل مسئله ملی در ایران امیدوار بود چرا که هر رژیمی در ایران سر کار بیاید مجبور خواهد بود برای حفظ حاکمیت خود و حفظ تمامیت ارضی ایران، سیستم شوونیس.....>>>