دنیز عزیز، وقتی نوشته های شما

دنیز عزیز، وقتی نوشته های شما را با هزار زحمت و تحمل می خوانم تا شاید یک مطلب جدیدی در آن بیابم ولی همانند خوردن داروی تلخ، سر و صورتم چروک می شود، و وقتی کلماتی مثل جوانان سوسیالیست، دانشجویان پیشگام، کارگران و زحمتکشان را می بینم یاد سالهای ۱۳۵۷ می افتم، و احساس می کنم که ذهن شما درست ۴۰ سال در یخچال فریزر یخ زده، و شما از تمام تحولات در داخل کشور غافل ماندید، من واقعا متاسفم که با همشهریم اینطوری رک و واضح حرف می زنم، شاید شما از من برنجید، ولی امیداوارم این نوشته جزئی من یک تکانی در ذهن شما بوجود بیاورد،
از سیلی روزگار شکوه مدار،
شاید این سیلی مست را کند هوشیار.