آقای پورمندی با سلام،

از سال ۸۸ تا بحال تحولات عمیقی در اوضاع اقتصادی و سیاسی در ایران و در شرایط بین المللی رخ داده است. اگر در آنزمان تمایلات آزادیخواهانه دست بالا را داشتند و شعار محوری "رای من کو" بود، امروزه دیگر با توجه به شرایط فاجعه بار اقتصادی، سیاستهای هزینه بر تروریستی رژیم در خارج و فلج شدن کامل رژیم در حل بحرانهای داخلی و خارجی، با وارد شدن خیل عظیم تهیدستان، بیکاران و زحمتکشان به بستر خیابان، شعار محوری به "سهم من کو" تغییر یافته است.
در واقع انچه از دی ماه ۹۶ تا ابان ماه امسال و هر روزه شاهدش بودیم و هستیم ، اتشفشان خشم پا برهنگان و له شدگان این دوره تاریخی ایران است که میخواهند " از این آب و ازین خاک به اندازه هم بهره بگیرند". کشتار سراسری و دفاع سید خندان و روحانی از کشتار صدها جوان معترض، خود تاییدی صد باره بر مرگ پروسه اصلاح طلبی است.
عبور از رژیمی با مختصات استبداد مذهبی، از طریق اصلاح طلبی، مذاکره، انتخابات و دخیل بستن بر رهبران شناخته شده آن میسر نیست. زبان انان زبان آتش و خون است. به نظر من بهترین و کم هزینه ترین راه عبور از این کابوس، همنوایی و همصدایی تمامی آزادیخواهان و برابری طلبان ایرانی در جبهه ای فراگیر و ملی برای عبور از تمامیت رژیم ولایت مطلقه فقیه است.

باید یکی شویم
اینان هراسشان ز یگانگی ماست